zondag 24 mei 2009

Van Sydney tot Uluru

Wel wel, hebben we toch wel regen zeker, en dat midden in de Red Centre, bij de legendarische Ayers Rock aka Uluru. Dat hadden we nu niet verwacht, in onze perceptie is dit namelijk een woestijn, en woestijnen horen droog te zijn, toch?
Desalniettemin: geen geklaag. Gisteren hebben we een prachtige sunset gehad - met champagne, zoals sommigen onder jullie al op facebook gezien hebben ;)
Maar ik ben hier in de verkeerde volgorde bezig he. First things first dus. Sydney!
Zeer charmante stad, leefbaarheid en joie-de-vivre staan hier hoog op de agenda. Veel ademruimte, veel groen, geen verkeersverstikking, veel gezonde, joggende mensen. Kunnen we onze politici es naar hier sturen om te zien dat het ook anders kan...?

Uiteraard hebben we de klassiekers gedaan: The Opera House, HET monument van Sydney, de imposante Harbour Bridge die noord- en zuid-Sydney verbindt. De zijspanten van de brug kun je trouwens beklimmen, tegen een oplichtersbedrag, wat we dus niet gedaan hebben. Van op de voetgangerssectie van de brug heb je al een magnifiek uitzicht. De beste manier om een zicht te krijgen op de stad is van op het water. We namen een paar keer de ferry, naar het surfer-dude-plaatsje Manly (no comment), en naar een mini-nationaal park met spectaculaire kliffen, strandjes en een mooi zicht opde skyline van de stad.

Om een voorproefje te krijgen van het duiken later in de vakantie hebben we een bezoekje gebracht aan het Sydney Aquarium. Eigenlijk wilden we vooral de dieren zien die we liever niet tegenkomen: de haaien ;) Zeer spectaculair, de tunnels doorheen de aquaria, terwijl de haaien en roggen boven je hoofd glijden, met scherpe tandjes en al...
Hoewel het late herfst is in Sydney (het equivalent van november bij ons), is het weer vergelijkbaar met dat van de betere lentedag bij ons. Een aangename 20+, lichte bries, zonnig.

Een paar dagen geleden zijn we dan met Qantas naar Alice Springs gevlogen, smack in the middle van Australie, een vlucht van een kleine 3 uur. Welcome to the Red Centre!
The Red Centre vonden we verbazingwekkend groen eigenlijk, heel veel (droogtebestendige) begroeiing, grassen, struiken en bomen. Wie ons ook hartelijk welkom heette, waren de vliegen. Oh yes. Het eerste wat we gedaan hebben was in een Outdoor-shop ons een paar vliegennetjes aanschaffen, want ze kruipen dus echt wel overal he. Jakkes.

Onze eerste bestemming was Glen Helen Gorge, in de West Mac Donnell Ranges. We logeerden in Glen Helen Resort, aan de voet van roestrode kliffen en een uitgedroogde rivierbedding. Zeer mooi.
Grappig detail: het meisje aan de receptie vroeg waar we vandaan kwamen en zei, toen ze hoorde dat we Belgen zijn, in 't schoon Westvlaams. "A moa zo tof, en wiender zien van Gistel. En gieder?".
Jawel, West-Vlaanderen zendt zijn dochters en zonen uit! Bleek dat de jongedame en haar vriend op toer zijn in Australie en hier en daar bijklussen om de reis te financieren. Wel grappig toeval toch...

De volgende dag hebben we onze eerste "echte" wandeling gedaan, door de Ormiston Gorge. Mooie wandeling tussen rode kliffen. Op de weg ernaartoe hebben we ook onze eerste kangoeroe gezien, hij stak de weg over (neenee we hebben hem niet aangereden).
Als cadeautje voor de geleverde inspanningen kom je op het einde van de wandeling bij een waterhole waar je kunt zwemmen. En dat hebben we gedaan, maar niet zonder slag of stoot (KOUD!!).

Volgende bestemming: Kings Canyon. Voor de filmliefhebbers: de plaats waar de 3 drag queens uit Priscilla, Queen of the Desert in volledig outfit (lees: met pluimen in hun achterste), de rotsen beklimmen en een van hen de gevleugelde woorden uitsprak: "Just what this country needs, a cock in a frock on a rock...".
Maar dit geheel terzijde :)

Kings Canyon dus. Een smalle kloof, afgesloten door kaarsrechte kliffen, met een schitterende wandeling boven op de kliffen tussen bijenkorfvormige rotsen. Op sommige plaatsen zie je nog de versteende golfslag van de prehistorische binnenzee die hier lag.
Zeer de moeite - en de lange omweg - waard!

Gisteren en vandaag komen we dan aan het sluitstuk van ons bezoek aan de Red Centre. Het Uluru-Katja Tuta National Park. Uluru is beter bekend onder de naam "Ayers Rock". Het is werelds 2de grootste monoliet: het bestaat uit een enkel blok zandsteen en doemt op als een rode reus uit dit verder platte landschap. De rots is heilig voor de Aboriginals, en men vraagt vriendelijk om de rots niet te beklimmen. Uit statistieken blijkt dat meer en meer mensen de rots bezoeken, en minder en minder hem beklimmen. Binnen afzienbare tijd verwachten we dat de klimroute definitief gesloten zal zijn, wat een goede zaak is. De heilige plaatsen van de Aboriginals zullen dan het respect krijgen dat ze verdienen.

Voor vandaag staat een wandeling op het programma rond Uluru. Enig probleem is dat het nu water giet... Even afwachten dus of het weer in de namiddag beter wordt.
We zijn blij dat we gisteren de zonsondergang in al zijn glorie konden aanschouwen. Vandaag zou dat wat moeilijker geweest zijn...

Morgen vliegen we naar Brisbane (waar er trouwens de voorbije dagen de hevigste overstromingen zijn geweest in meer dan 30 jaar, slik). Het weerbericht belooft evenwel verbetering. Let's hope...

Cheers mates!
Frank

2 opmerkingen:

Lieven Cardoen zei

Zaaaaaliggggg, ik ben stikjaloers op de reis. West-Vlamingen doen dus blijkbaar niet enkel ontwikkelingshulp in Oost-Vlaanderen maar ook in de rest van de wereld. Trouwens, blijkbaar moet je in het noorden ook oppassen voor krokodillen en slangen die meegespoeld zijn in de overstromingen... Je zijt gewaarschuwd!

Anoniem zei

Ja, waarschijnlijk dus het is