En nog enkele van mezelf ook: ikke + een schildpad in Charles Darwin centrum, de paringsdans van de blue footed booby en een zeeiguana.
Schoon he :)
dinsdag 25 december 2007
Sneak preview
Van onze Nieuwzeelandse bootgenoot Brett, enkele onderwaterfoto's.
En nog enkele van mezelf ook: ikke + een schildpad in Charles Darwin centrum, de paringsdans van de blue footed booby en een zeeiguana.
Schoon he :)
En nog enkele van mezelf ook: ikke + een schildpad in Charles Darwin centrum, de paringsdans van de blue footed booby en een zeeiguana.
Schoon he :)
¡Feliz Navidad!
Prettig kerstfeest aan jullie allemaal!
Ons Galapagos avontuur is ten einde, het is een ervaring geworden waarvan we lang zullen nagenieten.
Op de - verrassend groene - hooglanden van het eiland Santa Cruz hebben we de landschildpadden in het wild geobserveerd. Zoeken was niet nodig, ze zijn talrijk en groot dus makkelijk te vinden. Zoals alle andere dieren kun je ze dicht benaderen zonder enig probleem. En nu weten we ook waar Spielberg inspiratie opgedaan heeft voor E.T. !
Onze gids wist ons te melden dat het paartijd is voor de schildpadden, en jawel, we waren getuige van een staaltje landschildpaddensex. Hm, echt opwindend zag het er niet uit, vooral niet voor het vrouwtje, met zo een kolos op je rug. Als iemand de gedachte koestert om in een volgend leven terug te komen als schildpad, kies toch best voor de mannelijke versie ;)
Na ons schildpaddenavontuur heeft onze Angelito het zuidelijke eiland Española aangedaan. Wel, dit was nu mijn favoriet eiland zie. Een paradijselijk bountystrand (zonder palmen, maar met hagelwit zand) bezaaid met honderden zeeleeuwen. Daarbij een ondiepe turkooizen zee, waar tientallen zeeschildpadden om de paar minuten even lucht komen happen. Hier hebben we ook gesnorkeld met de schildpadden. Een griezelig moment wanneer we op een meter boven grote pijlstaartroggen zweven die gecamoufleerd in het zand liggen te wachten. Niet teveel onverhoedse bewegingen maken en vooral niet gaan staan...
Op de eilanden Santa Fe en South Plazas zagen we nog endemische grote land-iguana´s, bizarre cactuslandschappen en een zeeleeuwen-bejaardentehuis.
Onderweg naar onze eindbestemming hebben we nog een bijzonder spectaculair schouwspel te zien gekregen: grote roggen die, om parasieten af te schudden, metershoog uit de golven springen en zich enkele keren wentelen vooraleer terug in zee te duiken. En ja, ik heb er een op foto!
Met spijt in het hart, maar met prachtige ervaringen en beelden in ons hoofd hebben we afscheid genomen van de eilanden.
Een vlucht Galapagos - Guayaquil en een laaaange busrit Guayaquil - Cuenca later zijn we nu in de derde stad van het land, Cuenca.
Een juweeltje, echt waar. Koloniale architectuur, mooie kerken, aangename sfeer...
En vooral, de kerstoptocht van gisteren: El Paseo del Niño Viajero, of de Processie van het reizende kind, elk jaar op de dag voor kerstdag. Een schouwspel om u tegen te zeggen. Een onafgebroken optocht van praalwagens, versierde auto's, paarden, dansgroepen met als gemeenschappelijke noemer de kinderen die verkleed zijn als engelen, bijbelse figuren of gewoon uitgedost in tradtionele klederdracht. De parade liep langs ons hotel, Jim stond boven foto´s te nemen, ik langs de weg. De tocht begon om 10u ´s morgens en duurde alsjeblieft tot 5u ´s avonds zonder ophouden.
Eigenlijk een gelukkig toeval dat we net met Kerst hier zijn, we hebben het niet opzettelijk zo gepland, gewoon een dikke meevaller.
Morgen gaan we noordwaarts, naar Baños, bekend voor zijn - what´s in a name - baden.
Hasta luego en geniet nog van de kerstkalkoen en de cadeautjes!
Frank
Ons Galapagos avontuur is ten einde, het is een ervaring geworden waarvan we lang zullen nagenieten.
Op de - verrassend groene - hooglanden van het eiland Santa Cruz hebben we de landschildpadden in het wild geobserveerd. Zoeken was niet nodig, ze zijn talrijk en groot dus makkelijk te vinden. Zoals alle andere dieren kun je ze dicht benaderen zonder enig probleem. En nu weten we ook waar Spielberg inspiratie opgedaan heeft voor E.T. !
Onze gids wist ons te melden dat het paartijd is voor de schildpadden, en jawel, we waren getuige van een staaltje landschildpaddensex. Hm, echt opwindend zag het er niet uit, vooral niet voor het vrouwtje, met zo een kolos op je rug. Als iemand de gedachte koestert om in een volgend leven terug te komen als schildpad, kies toch best voor de mannelijke versie ;)
Na ons schildpaddenavontuur heeft onze Angelito het zuidelijke eiland Española aangedaan. Wel, dit was nu mijn favoriet eiland zie. Een paradijselijk bountystrand (zonder palmen, maar met hagelwit zand) bezaaid met honderden zeeleeuwen. Daarbij een ondiepe turkooizen zee, waar tientallen zeeschildpadden om de paar minuten even lucht komen happen. Hier hebben we ook gesnorkeld met de schildpadden. Een griezelig moment wanneer we op een meter boven grote pijlstaartroggen zweven die gecamoufleerd in het zand liggen te wachten. Niet teveel onverhoedse bewegingen maken en vooral niet gaan staan...
Op de eilanden Santa Fe en South Plazas zagen we nog endemische grote land-iguana´s, bizarre cactuslandschappen en een zeeleeuwen-bejaardentehuis.
Onderweg naar onze eindbestemming hebben we nog een bijzonder spectaculair schouwspel te zien gekregen: grote roggen die, om parasieten af te schudden, metershoog uit de golven springen en zich enkele keren wentelen vooraleer terug in zee te duiken. En ja, ik heb er een op foto!
Met spijt in het hart, maar met prachtige ervaringen en beelden in ons hoofd hebben we afscheid genomen van de eilanden.
Een vlucht Galapagos - Guayaquil en een laaaange busrit Guayaquil - Cuenca later zijn we nu in de derde stad van het land, Cuenca.
Een juweeltje, echt waar. Koloniale architectuur, mooie kerken, aangename sfeer...
En vooral, de kerstoptocht van gisteren: El Paseo del Niño Viajero, of de Processie van het reizende kind, elk jaar op de dag voor kerstdag. Een schouwspel om u tegen te zeggen. Een onafgebroken optocht van praalwagens, versierde auto's, paarden, dansgroepen met als gemeenschappelijke noemer de kinderen die verkleed zijn als engelen, bijbelse figuren of gewoon uitgedost in tradtionele klederdracht. De parade liep langs ons hotel, Jim stond boven foto´s te nemen, ik langs de weg. De tocht begon om 10u ´s morgens en duurde alsjeblieft tot 5u ´s avonds zonder ophouden.
Eigenlijk een gelukkig toeval dat we net met Kerst hier zijn, we hebben het niet opzettelijk zo gepland, gewoon een dikke meevaller.
Morgen gaan we noordwaarts, naar Baños, bekend voor zijn - what´s in a name - baden.
Hasta luego en geniet nog van de kerstkalkoen en de cadeautjes!
Frank
donderdag 20 december 2007
Lonesome George
is de naam van de laatste mannelijke landschildpad van zijn soort.
Hij is de laatste overlevende van de kolonie landschildpadden van het eiland Pinta in het noorden van de Galapagos.
Daarnet hadden we de eer om de bejaarde heer (een kleine 100 jaar oud) te mogen ontmoeten in het Charles Darwin centrum op het eiland Santa Cruz van de Galapagos.
Men probeert hem te overhalen om nog eens van bil te gaan, maar op zijn leeftijd is hij niet (meer) geinteresseerd. Als hij van gedachten verandert dan horen we het wel op het nieuws, want de George is de beroemdste bewoner van de Galapagos.
We zijn nu halverwege onze cruise op de Galapagos, in het kleine stadje Puerto Ayora en tijd om jullie even up-to-date te brengen vanuit het lokale cybercafe.
We doen een zevental eilanden aan op deze cruise, allemaal van vulkanische oorsprong en zeer onherbergzaam, maar bruisend van het leven...
Het leven is hier zo talrijk en zo weinig mensenschuw dat je echt moet opletten waar je je voeten zet tijdens het wandelen of je struikelt zo over een iguana, een booby of een zeeleeuw. Close encounters of the Galapagos kind... :)
Ja, onze foto's gaan snel op deze trip, je weet letterlijk niet waar eerst kijken.
Het is de eerste keer dat we zo dicht bij de dieren kunnen komen, dat is een unieke ervaring.
Zowel boven als onder water komen we oog in oog te staan met een schare aan dieren.
Onder water, tijdens het snorkelen, hebben we zeeschildpadden gevolgd, gespeeld met zeeleeuwen, oog in oog gestaan met een hamerhaai en een white-tipped shark (ken de Nederlandse naam niet). De zee is hier net als in Egypte vol tropische vissen hoewel de temperatuur een stuk lager is, rond 20 graden. Tijdens onze laatste snorkeluitstap is een jonge zeeleeuw minutenlang rondom ons komen dartelen, hij was minstens even nieuwsgierig naar ons als wij naar hem. Hij kwam zelfs tot op enkele centimeters van mijn masker om te zien wat voor raar soort vis naast hem aan het zwemmen was. Een voorbijzwemmende zee-iguana trok onze aandacht, wat hem niet zinde. Waarop hij de iguana begon te pesten door in zijn staart te bijten en hem in het rond te zwieren.
De iguana's zijn grote reptielen, die of op het land of in de zee leven. Ze worden tot een meter groot, zien er zeer woest uit, maar zijn niet agressief. Ze zijn zoals de meeste reptielen zeer lethargisch en liggen het grootste deel van de tijd te zonnen.
Dan de fameuze boobies. Lang hoefden we niet te zoeken naar onze blue-footed booby. Op het eerste eiland, North Seymour, waren ze letterlijk overal. Ze zien er bijzonder komisch uit, vooral tijdens de hofmakerij. Dan voeren ze een waggelend dansje uit, blauwe poot omhoog, draai, andere poot omhoog. De vrouwtjes-boobies vallen bij bosjes voor dergelijk dansje ;)
De andere spectaculaire vogel die we te zien kregen is de fregatvogel. De mannetjes hebben een rode keelzak die ze tot gigantische proporties opblazen om indruk te maken op de vrouwtjes.
Op onze boot, de Angelito, zijn we met 16 passagiers, bijna allemaal Europeanen, plus 2 Nieuwzeelanders en 2 Canadezen. Het is de eerste keer dat we zo lang onafgebroken op een boot zitten. Het kruipt in je lijf, want ik heb hier - op vaste grond - achter het scherm nog altijd het gevoel te dobberen, heel bizar.
Ik ben eenmaal zeeziek geweest, tijdens een behoorlijk ruwe overtocht naar een verafgelegen eiland. Ik heb mijn diner teruggegeven aan de wereld, daarna was het vrij snel over. Een illusie armer, als kleinzoon van een visser dacht ik immuun te zijn voor zeeziekte. Niet dus ;)
Zo tijd voor de laatste dagen van de cruise. Straks gaan we naar de hooglanden van Santa Cruz om de grote landschildpadden in het wild te zien.
Bereid jullie maar mentaal voor op een karrenvracht aan foto's wanneer we thuiskomen, haha.
Hasta luego en tot de volgende post (van op het vasteland)
Frank
Hij is de laatste overlevende van de kolonie landschildpadden van het eiland Pinta in het noorden van de Galapagos.
Daarnet hadden we de eer om de bejaarde heer (een kleine 100 jaar oud) te mogen ontmoeten in het Charles Darwin centrum op het eiland Santa Cruz van de Galapagos.
Men probeert hem te overhalen om nog eens van bil te gaan, maar op zijn leeftijd is hij niet (meer) geinteresseerd. Als hij van gedachten verandert dan horen we het wel op het nieuws, want de George is de beroemdste bewoner van de Galapagos.
We zijn nu halverwege onze cruise op de Galapagos, in het kleine stadje Puerto Ayora en tijd om jullie even up-to-date te brengen vanuit het lokale cybercafe.
We doen een zevental eilanden aan op deze cruise, allemaal van vulkanische oorsprong en zeer onherbergzaam, maar bruisend van het leven...
Het leven is hier zo talrijk en zo weinig mensenschuw dat je echt moet opletten waar je je voeten zet tijdens het wandelen of je struikelt zo over een iguana, een booby of een zeeleeuw. Close encounters of the Galapagos kind... :)
Ja, onze foto's gaan snel op deze trip, je weet letterlijk niet waar eerst kijken.
Het is de eerste keer dat we zo dicht bij de dieren kunnen komen, dat is een unieke ervaring.
Zowel boven als onder water komen we oog in oog te staan met een schare aan dieren.
Onder water, tijdens het snorkelen, hebben we zeeschildpadden gevolgd, gespeeld met zeeleeuwen, oog in oog gestaan met een hamerhaai en een white-tipped shark (ken de Nederlandse naam niet). De zee is hier net als in Egypte vol tropische vissen hoewel de temperatuur een stuk lager is, rond 20 graden. Tijdens onze laatste snorkeluitstap is een jonge zeeleeuw minutenlang rondom ons komen dartelen, hij was minstens even nieuwsgierig naar ons als wij naar hem. Hij kwam zelfs tot op enkele centimeters van mijn masker om te zien wat voor raar soort vis naast hem aan het zwemmen was. Een voorbijzwemmende zee-iguana trok onze aandacht, wat hem niet zinde. Waarop hij de iguana begon te pesten door in zijn staart te bijten en hem in het rond te zwieren.
De iguana's zijn grote reptielen, die of op het land of in de zee leven. Ze worden tot een meter groot, zien er zeer woest uit, maar zijn niet agressief. Ze zijn zoals de meeste reptielen zeer lethargisch en liggen het grootste deel van de tijd te zonnen.
Dan de fameuze boobies. Lang hoefden we niet te zoeken naar onze blue-footed booby. Op het eerste eiland, North Seymour, waren ze letterlijk overal. Ze zien er bijzonder komisch uit, vooral tijdens de hofmakerij. Dan voeren ze een waggelend dansje uit, blauwe poot omhoog, draai, andere poot omhoog. De vrouwtjes-boobies vallen bij bosjes voor dergelijk dansje ;)
De andere spectaculaire vogel die we te zien kregen is de fregatvogel. De mannetjes hebben een rode keelzak die ze tot gigantische proporties opblazen om indruk te maken op de vrouwtjes.
Op onze boot, de Angelito, zijn we met 16 passagiers, bijna allemaal Europeanen, plus 2 Nieuwzeelanders en 2 Canadezen. Het is de eerste keer dat we zo lang onafgebroken op een boot zitten. Het kruipt in je lijf, want ik heb hier - op vaste grond - achter het scherm nog altijd het gevoel te dobberen, heel bizar.
Ik ben eenmaal zeeziek geweest, tijdens een behoorlijk ruwe overtocht naar een verafgelegen eiland. Ik heb mijn diner teruggegeven aan de wereld, daarna was het vrij snel over. Een illusie armer, als kleinzoon van een visser dacht ik immuun te zijn voor zeeziekte. Niet dus ;)
Zo tijd voor de laatste dagen van de cruise. Straks gaan we naar de hooglanden van Santa Cruz om de grote landschildpadden in het wild te zien.
Bereid jullie maar mentaal voor op een karrenvracht aan foto's wanneer we thuiskomen, haha.
Hasta luego en tot de volgende post (van op het vasteland)
Frank
zaterdag 15 december 2007
24
Zolang als Jack Bauer nodig heeft om (ondertussen al 6 keer) de wereld te redden, zolang hadden wij nodig om in Ecuador te geraken.
Om 3u uit bed gesukkeld, om 4 uur stond V-tax voor de deur, om 7u waren we onderweg naar Londen.
In Heathrow flink doorstappen, een oneindig aantal keren door een of andere vorm van security. Aan de gate zelf, omdat we naar Miami vlogen, nog eens draconische veiligheidsmaatregelen: doorzoeken van de bagage, fouilleren, het elektronisch besnuffelen van de schoenen (dankjewel Mr. Reid Shoebomber voor dit extraatje)
Dit alles uiteraard met Britse hoffelijkheid en dat maakt wel wat goed...
Zoals gewoonlijk in Heathrow vertrokken we met vertraging want het was er koud en de vleugels hadden een anti-ijskuur nodig, en we moesten in de file staan om de startbaan op te mogen.
Na 9 uur kregen we een welcome to miami bienvenidos a mi-a-mi (dankjewel Will Smith voor het refreintje).
Welcome? Ja hoor, een mens voelt zich bijzonder welkom in een land waar bij het binnenkomen je vingerafdrukken en een foto genomen worden. En geloof me vrij, it takes forever and a day om door immigratie te geraken. Onze 2,5 uur marge tussen 2 vluchten was helemaal opgebruikt. Ik hou mijn hart vast voor de terugkeer naar Belgie, want dan hebben we maar anderhalf uur of zo. Zorgen voor later.
Laatste stuk: Miami - Quito. Of beter: Miami - Guayaquil, want kort voor de landing in Quito wist de piloot ons doodleuk te vertellen dat "due to the fog at Quito airport we are not landing in Quito but will be diverted to Guayaquil". Zucht...
Nu ja, hier kon niemand iets aan doen. De hotels in Guayaquil (grootste stad van het land en economisch centrum, maar dit geheel terzijde) zullen gouden zaken gedaan hebben, want elk vliegtuig werd omgeleid van Quito naar daar. Dus moest voor een paar duizend passagiers onderkomen gezocht worden. Wij waren bij the lucky ones, want we werden in een businesshotel ondergebracht, was dik in orde. Anderen waren minder gelukkig. Desalniettemin, American Airlines heeft gedaan wat ze kon vonden we, geen gemor dus.
Deze morgen dan, zijn we tegen de middag aangekomen in Quito, hoofdstad van Ecuador, gelegen op 2850 meter hoogte. De hoogte heeft zijn effect niet gemist: een medepassagier (jongetje van jaar of 10) is door vermoeidheid en gebrek aan zuurstof voor onze neus van zijn sus gedraaid. Akelig om te zien: ogen draaien plots weg en plof, daar gaat hij als een grote lappenpop. Gelukkig niks ergs, na enkele seconden was hij al terug bij bewustzijn.
Quito dus...
Ja, de stad heeft wel iets. Mooi gelegen tussen bergen en vulkanen,waar we niet zo veel van konden zien door de hardnekkige lage bewolking.
Ook een prachtig Centro Historico vol koloniale kerken en woonhuizen. Voor het San Francisco klooster staat trouwens een beeld van de stichter ervan, en dat zou een Vlaamse Franciskaner zijn (heeft iemand me verteld, ik zal het nog eens nagaan)
De kerken en kloosters zijn - op zijn Latijns - overdadig barok versierd. Wat ik nog niet gezien heb zijn de bloederige kruisigingstaferelen die ik in Argentinïe wel tegenkwam.
Morgen doen we een daguitstap naar de beroemde zaterdagmarkt van Otavalo, een stadje 100 km hiervandaan. En zondag gaan we niet naar de mis nee, maar naar de bakermat van de ketterse leer van het evolutionisme: de Galapagoseilanden.
Jawel, op zoek naar de Blue Footed Booby, remember?
Misschien post ik morgen nog een kort verslagje over Otavalo, en indien niet, dan bij leven en welzijn een weekje later.
Buenas noches chicos y chicas!
Frank
Om 3u uit bed gesukkeld, om 4 uur stond V-tax voor de deur, om 7u waren we onderweg naar Londen.
In Heathrow flink doorstappen, een oneindig aantal keren door een of andere vorm van security. Aan de gate zelf, omdat we naar Miami vlogen, nog eens draconische veiligheidsmaatregelen: doorzoeken van de bagage, fouilleren, het elektronisch besnuffelen van de schoenen (dankjewel Mr. Reid Shoebomber voor dit extraatje)
Dit alles uiteraard met Britse hoffelijkheid en dat maakt wel wat goed...
Zoals gewoonlijk in Heathrow vertrokken we met vertraging want het was er koud en de vleugels hadden een anti-ijskuur nodig, en we moesten in de file staan om de startbaan op te mogen.
Na 9 uur kregen we een welcome to miami bienvenidos a mi-a-mi (dankjewel Will Smith voor het refreintje).
Welcome? Ja hoor, een mens voelt zich bijzonder welkom in een land waar bij het binnenkomen je vingerafdrukken en een foto genomen worden. En geloof me vrij, it takes forever and a day om door immigratie te geraken. Onze 2,5 uur marge tussen 2 vluchten was helemaal opgebruikt. Ik hou mijn hart vast voor de terugkeer naar Belgie, want dan hebben we maar anderhalf uur of zo. Zorgen voor later.
Laatste stuk: Miami - Quito. Of beter: Miami - Guayaquil, want kort voor de landing in Quito wist de piloot ons doodleuk te vertellen dat "due to the fog at Quito airport we are not landing in Quito but will be diverted to Guayaquil". Zucht...
Nu ja, hier kon niemand iets aan doen. De hotels in Guayaquil (grootste stad van het land en economisch centrum, maar dit geheel terzijde) zullen gouden zaken gedaan hebben, want elk vliegtuig werd omgeleid van Quito naar daar. Dus moest voor een paar duizend passagiers onderkomen gezocht worden. Wij waren bij the lucky ones, want we werden in een businesshotel ondergebracht, was dik in orde. Anderen waren minder gelukkig. Desalniettemin, American Airlines heeft gedaan wat ze kon vonden we, geen gemor dus.
Deze morgen dan, zijn we tegen de middag aangekomen in Quito, hoofdstad van Ecuador, gelegen op 2850 meter hoogte. De hoogte heeft zijn effect niet gemist: een medepassagier (jongetje van jaar of 10) is door vermoeidheid en gebrek aan zuurstof voor onze neus van zijn sus gedraaid. Akelig om te zien: ogen draaien plots weg en plof, daar gaat hij als een grote lappenpop. Gelukkig niks ergs, na enkele seconden was hij al terug bij bewustzijn.
Quito dus...
Ja, de stad heeft wel iets. Mooi gelegen tussen bergen en vulkanen,waar we niet zo veel van konden zien door de hardnekkige lage bewolking.
Ook een prachtig Centro Historico vol koloniale kerken en woonhuizen. Voor het San Francisco klooster staat trouwens een beeld van de stichter ervan, en dat zou een Vlaamse Franciskaner zijn (heeft iemand me verteld, ik zal het nog eens nagaan)
De kerken en kloosters zijn - op zijn Latijns - overdadig barok versierd. Wat ik nog niet gezien heb zijn de bloederige kruisigingstaferelen die ik in Argentinïe wel tegenkwam.
Morgen doen we een daguitstap naar de beroemde zaterdagmarkt van Otavalo, een stadje 100 km hiervandaan. En zondag gaan we niet naar de mis nee, maar naar de bakermat van de ketterse leer van het evolutionisme: de Galapagoseilanden.
Jawel, op zoek naar de Blue Footed Booby, remember?
Misschien post ik morgen nog een kort verslagje over Otavalo, en indien niet, dan bij leven en welzijn een weekje later.
Buenas noches chicos y chicas!
Frank
Abonneren op:
Posts (Atom)
