Lieve mensen,
Yes I know, ik heb de blog verwaarloosd. De laatste week is reeds ingegaan verdorie.
Even recapituleren: we waren in Uluru newaar.
Wel, na onze extra dag Uluru zijn we richting Brisbane gevlogen (via Sydney). In Brisbane hebben we, na enige VISA-perikelen - niet de laatste kan ik je nu al zeggen - een knalrode auto gehuurd om de 1600 km naar Cairns af te leggen.
Achteraf beschouwd was dit niet de beste planning die we ooit gemaakt hebben. We hebben eigenlijk moeten rushen door Queensland om op tijd in Cairns te geraken (onze duiktocht vertrok op 2 juni). But I am getting ahead of myself...
Dus, vanuit Brisbane noordwaarts. Eerste stop was Noosa Heads Nat. Park, een rotsachtig schiereiland, geliefd bij surfers en koala's. Surfers gezien, maar geen koala's. Wel een leuke wandeling gemaakt en in het nabijgelegen badplaatsje geluncht.
Daarna doorgereden tot in Rainbow Beach, om de uitstap te maken naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. We konden er niet zelf naar toe, gewone (niet 4WD) auto's kunnen en mogen niet op het strand rijden. Enige optie is dus een excursie.
No worries, de excursie was wel tof. Eerst met de overzet naar het eiland, en dan een rit over het lange strand (Fraser is 150 km lang!). De gids vertelde ons dat Fraser in wezen een reusachtige spons is, die miljarden liters water bevat en grote landbouwgebieden - in theorie - van kraakhelder water zou kunnen voorzien. Naar men zegt valt er behoorlijk wat regen in Fraser, dat water doet er dan 40 jaar (!!) over om door te sijpelen naar ondoordringbare lagen en komt er dan via talloze kreekjes weer uit om in de oceaan te vloeien. En het water is van de beste kwaliteit dat je je kan inbeelden. Eat this Evian en Spa! ;) Over de middag konden we zwemmen in Lake Mac Kenzie, een kristalhelder meer (weer met perfect zuiver water), onder een blakende zon. Zalig! Op de terugweg hebben we een zestal dingoes (wilde honden) gezien, de laatste raszuivere dingoes in Australie. De reden hiervoor is heel simpel: in tegenstelling tot het vasteland zijn op Fraser Island nooit andere honden geweest, waardoor geen vermenging is opgetreden. Over die dingoes kan ik nog een en ander vertellen, maar dat zal mijn post hier te lang maken. Geinteresseerden moeten me het maar vragen wanneer we terug zijn ;)
Onze volgende bestemming: de idyllische eilanden van de Whitsundays. En een pak (900) kilometers naar het noorden, wat neerkwam op een laaange dag rijden.
Het supertoeristische plaatsje (bijna geen ozzies enkel touristies) Airlie Beach is de uitvalsbasis voor de Whitsundays, een archipel van idyllische groen beboste eilanden in de Koraalzee. Met een snelle boot (Ocean Rafting) hebben we een dagexcursie gemaakt, met als hoogtepunt de stop in Whitehaven Beach (de meesten onder jullie zullen de foto wel op Facebook gezien hebben). Dat strand is een van de mooiste in Australie, met zeer wit zand en doorschoten met lagunes en kreken waarin pijlstaartroggen en kleine rifhaaien rondzwemmen. Buitengewoon mooi!
Op het einde van de trip waren er nog 2 snorkelsessies, die niet heel erg bijzonder waren, maar waarbij we wel als leuke afsluiter een schildpad gezien en gefotografeerd hebben onder water.
Na de Whitsundays begonnen we in de mood for diving te komen. De SS Yongala is een wrak dat beschouwd wordt als de beste duik in Australie, een absolute must-do voor duikers.
Helaas is dat plan letterlijk in het water gevallen: het weer is plots verslechterd, ruwe zee, regen, en de duikorganisatie besloot de trip te annuleren. Bijzonder jammer dus...
Ter compensatie gingen we een dagje doorbrengen in Mission Beach, een plaatsje met leuk strand en ook wat snorkelmogelijkheden, maar die dag hield het maar niet op met regenen.
Uit pure armoede zijn we maar doorgereden naar Cairns. Kortom, van de hele kust van Queensland hebben we uiteindelijk niet zoveel gezien, door de grote afstanden, de iets te krap bemeten tijd en het niet-zo-stabiele weer. Maar goed, these things happen he...
Goede vooruitzichten wel: driedaagse duiktrip naar the Great Barrier Reef. Meer daarover in de volgende post...
Cheers!
Frank
zaterdag 30 mei 2009
dinsdag 26 mei 2009
Van Uluru terug naar Sydney
Hi folks,
Een kleine update vanuit de luchthaven van Sydney, terwijl we wachten op onze vlucht naar Brisbane...
We hebben ons verblijf bij Uluru met een dag verlengd, door het slechte weer van eergisteren. We wilden absoluut nog een paar wandelingen doen: The Valley of the Winds bij de Olga's, de base walk bij Uluru zelf. Qantas was gelukkig zeer meegaand en de vlucht met een dag uitstellen was geen probleem.
De weergoden waren even meegaand: een stralende dag gisteren!
The Valley of the Winds deed zijn naam alle eer aan: stevige bries tijdens de tocht langsheen oeroude, roestrode rotsen, met om elke hoek een ander zicht.
Dan 10km omheen Uluru, zodat we de legendarische rots van alle kanten en hoeken bekeken hebben ;) Op veel plaatsen mocht je niet fotograferen, omdat sommige stukken een heilige waarde hebben voor de Aboriginals.
Er werd ook uitdrukkelijk gevraagd om Uluru niet te beklimmen uit respect voor de Aboriginals, en daar hebben we ons uiteraard aan gehouden (wat niet van iedereen kan gezegd worden, veel mensen gingen effectief nog de berg op)
Vanmorgen hebben we dan de 400 km van Uluru naar Alice Springs afgelegd. Het werd nog een sprintje want we vonden niet direct een tankstation, en we moesten onze huurauto volgetankt afleveren. Net op tijd dus om nog in te checken en direct te boarden. Hele procedure op 15 min afgewerkt ;)
Straks vliegen we door naar Brisbane, om Queensland te verkennen en te gaan duiken.
Ziezo, korte update, zo dadelijk volgende vlucht op.
Cheers iedereen en pas op voor de hagelbollen in Belgie!
Frank
Een kleine update vanuit de luchthaven van Sydney, terwijl we wachten op onze vlucht naar Brisbane...
We hebben ons verblijf bij Uluru met een dag verlengd, door het slechte weer van eergisteren. We wilden absoluut nog een paar wandelingen doen: The Valley of the Winds bij de Olga's, de base walk bij Uluru zelf. Qantas was gelukkig zeer meegaand en de vlucht met een dag uitstellen was geen probleem.
De weergoden waren even meegaand: een stralende dag gisteren!
The Valley of the Winds deed zijn naam alle eer aan: stevige bries tijdens de tocht langsheen oeroude, roestrode rotsen, met om elke hoek een ander zicht.
Dan 10km omheen Uluru, zodat we de legendarische rots van alle kanten en hoeken bekeken hebben ;) Op veel plaatsen mocht je niet fotograferen, omdat sommige stukken een heilige waarde hebben voor de Aboriginals.
Er werd ook uitdrukkelijk gevraagd om Uluru niet te beklimmen uit respect voor de Aboriginals, en daar hebben we ons uiteraard aan gehouden (wat niet van iedereen kan gezegd worden, veel mensen gingen effectief nog de berg op)
Vanmorgen hebben we dan de 400 km van Uluru naar Alice Springs afgelegd. Het werd nog een sprintje want we vonden niet direct een tankstation, en we moesten onze huurauto volgetankt afleveren. Net op tijd dus om nog in te checken en direct te boarden. Hele procedure op 15 min afgewerkt ;)
Straks vliegen we door naar Brisbane, om Queensland te verkennen en te gaan duiken.
Ziezo, korte update, zo dadelijk volgende vlucht op.
Cheers iedereen en pas op voor de hagelbollen in Belgie!
Frank
zondag 24 mei 2009
Van Sydney tot Uluru
Wel wel, hebben we toch wel regen zeker, en dat midden in de Red Centre, bij de legendarische Ayers Rock aka Uluru. Dat hadden we nu niet verwacht, in onze perceptie is dit namelijk een woestijn, en woestijnen horen droog te zijn, toch?
Desalniettemin: geen geklaag. Gisteren hebben we een prachtige sunset gehad - met champagne, zoals sommigen onder jullie al op facebook gezien hebben ;)
Maar ik ben hier in de verkeerde volgorde bezig he. First things first dus. Sydney!
Zeer charmante stad, leefbaarheid en joie-de-vivre staan hier hoog op de agenda. Veel ademruimte, veel groen, geen verkeersverstikking, veel gezonde, joggende mensen. Kunnen we onze politici es naar hier sturen om te zien dat het ook anders kan...?
Uiteraard hebben we de klassiekers gedaan: The Opera House, HET monument van Sydney, de imposante Harbour Bridge die noord- en zuid-Sydney verbindt. De zijspanten van de brug kun je trouwens beklimmen, tegen een oplichtersbedrag, wat we dus niet gedaan hebben. Van op de voetgangerssectie van de brug heb je al een magnifiek uitzicht. De beste manier om een zicht te krijgen op de stad is van op het water. We namen een paar keer de ferry, naar het surfer-dude-plaatsje Manly (no comment), en naar een mini-nationaal park met spectaculaire kliffen, strandjes en een mooi zicht opde skyline van de stad.
Om een voorproefje te krijgen van het duiken later in de vakantie hebben we een bezoekje gebracht aan het Sydney Aquarium. Eigenlijk wilden we vooral de dieren zien die we liever niet tegenkomen: de haaien ;) Zeer spectaculair, de tunnels doorheen de aquaria, terwijl de haaien en roggen boven je hoofd glijden, met scherpe tandjes en al...
Hoewel het late herfst is in Sydney (het equivalent van november bij ons), is het weer vergelijkbaar met dat van de betere lentedag bij ons. Een aangename 20+, lichte bries, zonnig.
Een paar dagen geleden zijn we dan met Qantas naar Alice Springs gevlogen, smack in the middle van Australie, een vlucht van een kleine 3 uur. Welcome to the Red Centre!
The Red Centre vonden we verbazingwekkend groen eigenlijk, heel veel (droogtebestendige) begroeiing, grassen, struiken en bomen. Wie ons ook hartelijk welkom heette, waren de vliegen. Oh yes. Het eerste wat we gedaan hebben was in een Outdoor-shop ons een paar vliegennetjes aanschaffen, want ze kruipen dus echt wel overal he. Jakkes.
Onze eerste bestemming was Glen Helen Gorge, in de West Mac Donnell Ranges. We logeerden in Glen Helen Resort, aan de voet van roestrode kliffen en een uitgedroogde rivierbedding. Zeer mooi.
Grappig detail: het meisje aan de receptie vroeg waar we vandaan kwamen en zei, toen ze hoorde dat we Belgen zijn, in 't schoon Westvlaams. "A moa zo tof, en wiender zien van Gistel. En gieder?".
Jawel, West-Vlaanderen zendt zijn dochters en zonen uit! Bleek dat de jongedame en haar vriend op toer zijn in Australie en hier en daar bijklussen om de reis te financieren. Wel grappig toeval toch...
De volgende dag hebben we onze eerste "echte" wandeling gedaan, door de Ormiston Gorge. Mooie wandeling tussen rode kliffen. Op de weg ernaartoe hebben we ook onze eerste kangoeroe gezien, hij stak de weg over (neenee we hebben hem niet aangereden).
Als cadeautje voor de geleverde inspanningen kom je op het einde van de wandeling bij een waterhole waar je kunt zwemmen. En dat hebben we gedaan, maar niet zonder slag of stoot (KOUD!!).
Volgende bestemming: Kings Canyon. Voor de filmliefhebbers: de plaats waar de 3 drag queens uit Priscilla, Queen of the Desert in volledig outfit (lees: met pluimen in hun achterste), de rotsen beklimmen en een van hen de gevleugelde woorden uitsprak: "Just what this country needs, a cock in a frock on a rock...".
Maar dit geheel terzijde :)
Kings Canyon dus. Een smalle kloof, afgesloten door kaarsrechte kliffen, met een schitterende wandeling boven op de kliffen tussen bijenkorfvormige rotsen. Op sommige plaatsen zie je nog de versteende golfslag van de prehistorische binnenzee die hier lag.
Zeer de moeite - en de lange omweg - waard!
Gisteren en vandaag komen we dan aan het sluitstuk van ons bezoek aan de Red Centre. Het Uluru-Katja Tuta National Park. Uluru is beter bekend onder de naam "Ayers Rock". Het is werelds 2de grootste monoliet: het bestaat uit een enkel blok zandsteen en doemt op als een rode reus uit dit verder platte landschap. De rots is heilig voor de Aboriginals, en men vraagt vriendelijk om de rots niet te beklimmen. Uit statistieken blijkt dat meer en meer mensen de rots bezoeken, en minder en minder hem beklimmen. Binnen afzienbare tijd verwachten we dat de klimroute definitief gesloten zal zijn, wat een goede zaak is. De heilige plaatsen van de Aboriginals zullen dan het respect krijgen dat ze verdienen.
Voor vandaag staat een wandeling op het programma rond Uluru. Enig probleem is dat het nu water giet... Even afwachten dus of het weer in de namiddag beter wordt.
We zijn blij dat we gisteren de zonsondergang in al zijn glorie konden aanschouwen. Vandaag zou dat wat moeilijker geweest zijn...
Morgen vliegen we naar Brisbane (waar er trouwens de voorbije dagen de hevigste overstromingen zijn geweest in meer dan 30 jaar, slik). Het weerbericht belooft evenwel verbetering. Let's hope...
Cheers mates!
Frank
Desalniettemin: geen geklaag. Gisteren hebben we een prachtige sunset gehad - met champagne, zoals sommigen onder jullie al op facebook gezien hebben ;)
Maar ik ben hier in de verkeerde volgorde bezig he. First things first dus. Sydney!
Zeer charmante stad, leefbaarheid en joie-de-vivre staan hier hoog op de agenda. Veel ademruimte, veel groen, geen verkeersverstikking, veel gezonde, joggende mensen. Kunnen we onze politici es naar hier sturen om te zien dat het ook anders kan...?
Uiteraard hebben we de klassiekers gedaan: The Opera House, HET monument van Sydney, de imposante Harbour Bridge die noord- en zuid-Sydney verbindt. De zijspanten van de brug kun je trouwens beklimmen, tegen een oplichtersbedrag, wat we dus niet gedaan hebben. Van op de voetgangerssectie van de brug heb je al een magnifiek uitzicht. De beste manier om een zicht te krijgen op de stad is van op het water. We namen een paar keer de ferry, naar het surfer-dude-plaatsje Manly (no comment), en naar een mini-nationaal park met spectaculaire kliffen, strandjes en een mooi zicht opde skyline van de stad.
Om een voorproefje te krijgen van het duiken later in de vakantie hebben we een bezoekje gebracht aan het Sydney Aquarium. Eigenlijk wilden we vooral de dieren zien die we liever niet tegenkomen: de haaien ;) Zeer spectaculair, de tunnels doorheen de aquaria, terwijl de haaien en roggen boven je hoofd glijden, met scherpe tandjes en al...
Hoewel het late herfst is in Sydney (het equivalent van november bij ons), is het weer vergelijkbaar met dat van de betere lentedag bij ons. Een aangename 20+, lichte bries, zonnig.
Een paar dagen geleden zijn we dan met Qantas naar Alice Springs gevlogen, smack in the middle van Australie, een vlucht van een kleine 3 uur. Welcome to the Red Centre!
The Red Centre vonden we verbazingwekkend groen eigenlijk, heel veel (droogtebestendige) begroeiing, grassen, struiken en bomen. Wie ons ook hartelijk welkom heette, waren de vliegen. Oh yes. Het eerste wat we gedaan hebben was in een Outdoor-shop ons een paar vliegennetjes aanschaffen, want ze kruipen dus echt wel overal he. Jakkes.
Onze eerste bestemming was Glen Helen Gorge, in de West Mac Donnell Ranges. We logeerden in Glen Helen Resort, aan de voet van roestrode kliffen en een uitgedroogde rivierbedding. Zeer mooi.
Grappig detail: het meisje aan de receptie vroeg waar we vandaan kwamen en zei, toen ze hoorde dat we Belgen zijn, in 't schoon Westvlaams. "A moa zo tof, en wiender zien van Gistel. En gieder?".
Jawel, West-Vlaanderen zendt zijn dochters en zonen uit! Bleek dat de jongedame en haar vriend op toer zijn in Australie en hier en daar bijklussen om de reis te financieren. Wel grappig toeval toch...
De volgende dag hebben we onze eerste "echte" wandeling gedaan, door de Ormiston Gorge. Mooie wandeling tussen rode kliffen. Op de weg ernaartoe hebben we ook onze eerste kangoeroe gezien, hij stak de weg over (neenee we hebben hem niet aangereden).
Als cadeautje voor de geleverde inspanningen kom je op het einde van de wandeling bij een waterhole waar je kunt zwemmen. En dat hebben we gedaan, maar niet zonder slag of stoot (KOUD!!).
Volgende bestemming: Kings Canyon. Voor de filmliefhebbers: de plaats waar de 3 drag queens uit Priscilla, Queen of the Desert in volledig outfit (lees: met pluimen in hun achterste), de rotsen beklimmen en een van hen de gevleugelde woorden uitsprak: "Just what this country needs, a cock in a frock on a rock...".
Maar dit geheel terzijde :)
Kings Canyon dus. Een smalle kloof, afgesloten door kaarsrechte kliffen, met een schitterende wandeling boven op de kliffen tussen bijenkorfvormige rotsen. Op sommige plaatsen zie je nog de versteende golfslag van de prehistorische binnenzee die hier lag.
Zeer de moeite - en de lange omweg - waard!
Gisteren en vandaag komen we dan aan het sluitstuk van ons bezoek aan de Red Centre. Het Uluru-Katja Tuta National Park. Uluru is beter bekend onder de naam "Ayers Rock". Het is werelds 2de grootste monoliet: het bestaat uit een enkel blok zandsteen en doemt op als een rode reus uit dit verder platte landschap. De rots is heilig voor de Aboriginals, en men vraagt vriendelijk om de rots niet te beklimmen. Uit statistieken blijkt dat meer en meer mensen de rots bezoeken, en minder en minder hem beklimmen. Binnen afzienbare tijd verwachten we dat de klimroute definitief gesloten zal zijn, wat een goede zaak is. De heilige plaatsen van de Aboriginals zullen dan het respect krijgen dat ze verdienen.
Voor vandaag staat een wandeling op het programma rond Uluru. Enig probleem is dat het nu water giet... Even afwachten dus of het weer in de namiddag beter wordt.
We zijn blij dat we gisteren de zonsondergang in al zijn glorie konden aanschouwen. Vandaag zou dat wat moeilijker geweest zijn...
Morgen vliegen we naar Brisbane (waar er trouwens de voorbije dagen de hevigste overstromingen zijn geweest in meer dan 30 jaar, slik). Het weerbericht belooft evenwel verbetering. Let's hope...
Cheers mates!
Frank
Abonneren op:
Posts (Atom)
