Aloha lieve mensen
Terwijl jullie in de sneeuw zitten (ik hoorde net het weerbericht op Radio 1 gniffel), zitten wij hier op het zonneterras van Maui Sunseekers hotel in Kihei te genieten van de ondergaande zon, met een glas cava. Hey, we zijn wel op huwelijksreis he, dus 't is gepermitteerd.
Hoe zal ik de reis tot nu toe samenvatten...? Amerikanen beschrijven Hawai'i als paradijselijk. Wel, Amerikanen hebben de neiging om een beetje te overdrijven. Iets wat we al langer weten, niet? Dus, de super-superlatieven mogen eigenlijk wel een beetje gedimd worden. Een ongerept paradijs is dit niet. Amerikanen exploiteren, en dat hebben ze dus ook met Hawai'i gedaan. Bebouwing, verkeer, koning auto, you name it...Op TV zagen we de ochtendfiles van Honolulu. Ochtendfiles in Honolulu? Waar gaat deze wereld naar toe?
Maar ik ga niet zagen hoor. Niet dat het hier niet mooi is, au contraire. Palmen, subtropische helderblauwe wateren, vakantiesfeer, no worries. En genieten doen we ook, wees gerust. Maar ik moest het toch even zeggen.
Even een kort verslagje van onze ervaringen tot nu toe...
Stop 1: Hawai'i zelve (en dus de laatste twee i's moet je apart uitspreken met een glottal stop ertussen: Hawai-i). Hawai'i betekent Big Island en dat is het dus ook, althans het grootste van de archipel. Tevens het jongste eiland, vers uit de zee gerezen in geologische termen, en dus navenant jeugdig onstuimig. De noordkant van het eiland is al wat bedaard, maar de zuidkant broebelt en bruist dat het geen naam heeft. Hawai'i kan zich met engiszins bange trots bezitter noemen van de meest actieve vulkaan ter wereld, de Kilauea. En als dit nog niet genoeg is, staat hier ook de grootste berg ter wereld, de Mauna Loa. Eat this, Mt Everest! Voor jullie beginnen tegen te spreken (waar ik niet goed tegen kan), de berg wordt gemeten vanaf de zeebodem. De precieze hoogte ken ik niet, maar het volume van de berg wordt geschat op 75.000 km3, en dat is niet weinig. Maar goed, die Kilauea, daar is het ons om te doen. We hadden het plan opgevat, sportief als we zijn, om een hikeje te doen over de caldera naar de actieve krater. Helaas! Computer said no! Of eigenlijk, de rangers said no. En gelijk hebben ze: de krater is de laatste maanden dermate actief dat het hele gebied vergeven is van de giftige gassen (waterstofchloride en vieze dingen met veel zwavel in, allee kortom niet echt de gezonde zeelucht die we verwachtten). Gelukkig zijn er veel alternative wandelingskes die men kan doen, zoals de Kilauea Iki (de kleine Kilauea), of een 6 uur durende wandeltocht naar de Napau krater met als beloning zicht op de andere actieve krater in de regio, de Po'o'u'u (en nee ik verzin deze namen niet). Leergierig als we zijn, hebben we ondertussen ook bijgeleerd over de soorten lava die er zijn: je hebt pahoehoe lava (lijkt op grote versteende paardevijgen, makkelijk om over te lopen) en a'a lava (kwaadaardige broertje van eerstgenoemde, bestaande uit scherpe scherven). Niet moeilijk te raden op welke soort we het liefst wandelden zeker? Heel bizar om te wandelen over grond die jonger is dan jezelf (en NEE ik ben niet ZO oud).
Nog even melden dat Jim tijdens de wandeling zijn zonnebril heeft laten liggen op het eindpunt, dat gezien heeft toen we al een half uur op de terugweg waren en dan in een sprintje - door stekelige begroeiing - zijn Prada-precious gaan ophalen is. Vanitas vanitatis, omnia est vanitas... ;)
Leuk detail tijdens de wandelingen in dit Nationaal Park: je komt regelmatig stukken highway tegen die opgegeven zijn toen de lava ze overstroomde in voorbije jaren. Licht surrealistisch...
's Avonds hebben we een dappere poging ondernomen om de beroemde lavastromen te zien, maar dat was een beetje e schete in een netzak zoals we dat in Bredene zeggen. We stonden wreed ver van de stroom, en de stroom zelve was eigenlijk maar een euhm beekje. Dus met de verrekijker kon je een paar gloeiende brokjes zien en that's it...De gloeiende krater van Kilauea daarentegen dat was wel waaw. De opstijgende rook gloeit rood van de magma eronder, beetje creepy eigenlijk zelfs.
Ik merk dat deze post al beetje lang begint te worden. Een van de komende dagen meer, onder meer over mijn Close Encounter of the Turtle Kind. Spannend he! Stay tuned for more!
Mahalo en tot de volgende keer!
Frank
dinsdag 16 februari 2010
zondag 7 juni 2009
Taka Dive!
Terwijl we bezig zijn, voila, 2 posts op ene dag zie...
En dat terwijl jullie allemaal braafjes aan het stemmen zijn in Belgie :)
De trip met Taka Dive bracht ons naar het noordelijke stuk van het Great Barrier Reef, waar enkele van de betere duiksites zijn. We waren met een volle boot, ttz 30 passagiers en 12 crew.
De eerste dag zou gelijk de meest spectaculaire zijn: 2 duiken in de Cod Hole, waar gigantische exemplaren van de potato Cod rondzewmmen, mansgroot en paar 100 kilo zwaar. Op onze eerste duik hebben we een paar kleinere exemplaren gezien en the usual suspects van de rifvissen, maar op de tweede duik namen ze voedsel mee om de Cods te voederen.
Ik weet het, het klinkt politiek incorrect om die dieren te voederen, maar het is blijkbaar allemaal zeer koosjer vanuit milieustandpunt, dus no worries there.
Hoe het ook zij, het was eigenlijk wel tof: we zaten op zo een 12m diepte onder water allemaal in een grote kring (precies zakdoekje leggen) en Ed, de hoofdinstructeur ging rond en voederde de potato Cods een voor een voor onze neus. De beesten in kwestie hebben hoegenaamd geen schrik van mensen en laten zich dus makkelijk aaien. Zul je wel zien op de foto's.
Niet veel later kregen we een nieuw hoogtepunt voorgeschoteld: snorkelen met de walvissen!
Ik geloofde er niet echt in, maar toch, op de plaats waar ze moesten zitten waren er 2 Minke Whales (dwergwalvissen, zo een 7m lang) present. Wij allemaal het water in met duikbril en snorkel en walvisje kijken. Was bijzonder leuk, de walvis is een paar keer zeer dicht gekomen. Pikant detail: moment dat ik onderwater foto's wou nemen van de walvis, geeft mijn batterij er de brui aan. Ja, ik heb gevloekt, maar we hebben foto's van andere mensen meegekregen op CD, en ik heb zelf 1 foto kunnen nemen voor het toestel niet meer meewou. Desalniettemin: superervaring!
Voor 's avonds stond er nog een nachtduik op het programma. Hadden we nog nooit gedaan, en de schrik zat er bij mij wel een beetje in. Maar eenmaal het water in, met de lamp in de hand was het eigenlijk wel leuk. Niet dat je nu zoveel ziet, zelfs met de lamp, maar de sfeer onderwater 's nachts is heel mysterieus. Nog iets dat we op ons palmares kunnen schrijven!
De dagen erop hebben we nog enkele mooie duiken gedaan, haaien gezien, schildpadden, gigantische schelpen, naaktslakken, bizarre vissen, noem maar op.
Enige minpunt aan de trip was dat er net iets teveel volk tegelijk moest duiken. Bij tijd was het ronduit chaotisch onder water, je moest goed kijken om bij je buddy te kunnen blijven. 30 man is eigenlijk wat van het goede teveel. De helft zou ideaal geweest zijn. Iets om aan te denken bij de volgende trip.
Het weer tijdens de duiktrip was niet ideaal, maar ook niet slecht. De zon kwam er alweer door, maar de zee was bij tijd en wijle nog wat ruw. Maar goed, zo een dingen kun je niet op voorhand bestellen he.
Zo, ik laat het hierbij. Zo dadelijk gaan eten (we zijn ondertussen al in Kakadu Nat. Park in het noorden, maar daar vertel ik later meer over)
Prettige verkiezingen ginds en stem wijs!
Cheers
Frank
En dat terwijl jullie allemaal braafjes aan het stemmen zijn in Belgie :)
De trip met Taka Dive bracht ons naar het noordelijke stuk van het Great Barrier Reef, waar enkele van de betere duiksites zijn. We waren met een volle boot, ttz 30 passagiers en 12 crew.
De eerste dag zou gelijk de meest spectaculaire zijn: 2 duiken in de Cod Hole, waar gigantische exemplaren van de potato Cod rondzewmmen, mansgroot en paar 100 kilo zwaar. Op onze eerste duik hebben we een paar kleinere exemplaren gezien en the usual suspects van de rifvissen, maar op de tweede duik namen ze voedsel mee om de Cods te voederen.
Ik weet het, het klinkt politiek incorrect om die dieren te voederen, maar het is blijkbaar allemaal zeer koosjer vanuit milieustandpunt, dus no worries there.
Hoe het ook zij, het was eigenlijk wel tof: we zaten op zo een 12m diepte onder water allemaal in een grote kring (precies zakdoekje leggen) en Ed, de hoofdinstructeur ging rond en voederde de potato Cods een voor een voor onze neus. De beesten in kwestie hebben hoegenaamd geen schrik van mensen en laten zich dus makkelijk aaien. Zul je wel zien op de foto's.
Niet veel later kregen we een nieuw hoogtepunt voorgeschoteld: snorkelen met de walvissen!
Ik geloofde er niet echt in, maar toch, op de plaats waar ze moesten zitten waren er 2 Minke Whales (dwergwalvissen, zo een 7m lang) present. Wij allemaal het water in met duikbril en snorkel en walvisje kijken. Was bijzonder leuk, de walvis is een paar keer zeer dicht gekomen. Pikant detail: moment dat ik onderwater foto's wou nemen van de walvis, geeft mijn batterij er de brui aan. Ja, ik heb gevloekt, maar we hebben foto's van andere mensen meegekregen op CD, en ik heb zelf 1 foto kunnen nemen voor het toestel niet meer meewou. Desalniettemin: superervaring!
Voor 's avonds stond er nog een nachtduik op het programma. Hadden we nog nooit gedaan, en de schrik zat er bij mij wel een beetje in. Maar eenmaal het water in, met de lamp in de hand was het eigenlijk wel leuk. Niet dat je nu zoveel ziet, zelfs met de lamp, maar de sfeer onderwater 's nachts is heel mysterieus. Nog iets dat we op ons palmares kunnen schrijven!
De dagen erop hebben we nog enkele mooie duiken gedaan, haaien gezien, schildpadden, gigantische schelpen, naaktslakken, bizarre vissen, noem maar op.
Enige minpunt aan de trip was dat er net iets teveel volk tegelijk moest duiken. Bij tijd was het ronduit chaotisch onder water, je moest goed kijken om bij je buddy te kunnen blijven. 30 man is eigenlijk wat van het goede teveel. De helft zou ideaal geweest zijn. Iets om aan te denken bij de volgende trip.
Het weer tijdens de duiktrip was niet ideaal, maar ook niet slecht. De zon kwam er alweer door, maar de zee was bij tijd en wijle nog wat ruw. Maar goed, zo een dingen kun je niet op voorhand bestellen he.
Zo, ik laat het hierbij. Zo dadelijk gaan eten (we zijn ondertussen al in Kakadu Nat. Park in het noorden, maar daar vertel ik later meer over)
Prettige verkiezingen ginds en stem wijs!
Cheers
Frank
zaterdag 30 mei 2009
Op weg naar het Great Barrier Reef...
Lieve mensen,
Yes I know, ik heb de blog verwaarloosd. De laatste week is reeds ingegaan verdorie.
Even recapituleren: we waren in Uluru newaar.
Wel, na onze extra dag Uluru zijn we richting Brisbane gevlogen (via Sydney). In Brisbane hebben we, na enige VISA-perikelen - niet de laatste kan ik je nu al zeggen - een knalrode auto gehuurd om de 1600 km naar Cairns af te leggen.
Achteraf beschouwd was dit niet de beste planning die we ooit gemaakt hebben. We hebben eigenlijk moeten rushen door Queensland om op tijd in Cairns te geraken (onze duiktocht vertrok op 2 juni). But I am getting ahead of myself...
Dus, vanuit Brisbane noordwaarts. Eerste stop was Noosa Heads Nat. Park, een rotsachtig schiereiland, geliefd bij surfers en koala's. Surfers gezien, maar geen koala's. Wel een leuke wandeling gemaakt en in het nabijgelegen badplaatsje geluncht.
Daarna doorgereden tot in Rainbow Beach, om de uitstap te maken naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. We konden er niet zelf naar toe, gewone (niet 4WD) auto's kunnen en mogen niet op het strand rijden. Enige optie is dus een excursie.
No worries, de excursie was wel tof. Eerst met de overzet naar het eiland, en dan een rit over het lange strand (Fraser is 150 km lang!). De gids vertelde ons dat Fraser in wezen een reusachtige spons is, die miljarden liters water bevat en grote landbouwgebieden - in theorie - van kraakhelder water zou kunnen voorzien. Naar men zegt valt er behoorlijk wat regen in Fraser, dat water doet er dan 40 jaar (!!) over om door te sijpelen naar ondoordringbare lagen en komt er dan via talloze kreekjes weer uit om in de oceaan te vloeien. En het water is van de beste kwaliteit dat je je kan inbeelden. Eat this Evian en Spa! ;) Over de middag konden we zwemmen in Lake Mac Kenzie, een kristalhelder meer (weer met perfect zuiver water), onder een blakende zon. Zalig! Op de terugweg hebben we een zestal dingoes (wilde honden) gezien, de laatste raszuivere dingoes in Australie. De reden hiervoor is heel simpel: in tegenstelling tot het vasteland zijn op Fraser Island nooit andere honden geweest, waardoor geen vermenging is opgetreden. Over die dingoes kan ik nog een en ander vertellen, maar dat zal mijn post hier te lang maken. Geinteresseerden moeten me het maar vragen wanneer we terug zijn ;)
Onze volgende bestemming: de idyllische eilanden van de Whitsundays. En een pak (900) kilometers naar het noorden, wat neerkwam op een laaange dag rijden.
Het supertoeristische plaatsje (bijna geen ozzies enkel touristies) Airlie Beach is de uitvalsbasis voor de Whitsundays, een archipel van idyllische groen beboste eilanden in de Koraalzee. Met een snelle boot (Ocean Rafting) hebben we een dagexcursie gemaakt, met als hoogtepunt de stop in Whitehaven Beach (de meesten onder jullie zullen de foto wel op Facebook gezien hebben). Dat strand is een van de mooiste in Australie, met zeer wit zand en doorschoten met lagunes en kreken waarin pijlstaartroggen en kleine rifhaaien rondzwemmen. Buitengewoon mooi!
Op het einde van de trip waren er nog 2 snorkelsessies, die niet heel erg bijzonder waren, maar waarbij we wel als leuke afsluiter een schildpad gezien en gefotografeerd hebben onder water.
Na de Whitsundays begonnen we in de mood for diving te komen. De SS Yongala is een wrak dat beschouwd wordt als de beste duik in Australie, een absolute must-do voor duikers.
Helaas is dat plan letterlijk in het water gevallen: het weer is plots verslechterd, ruwe zee, regen, en de duikorganisatie besloot de trip te annuleren. Bijzonder jammer dus...
Ter compensatie gingen we een dagje doorbrengen in Mission Beach, een plaatsje met leuk strand en ook wat snorkelmogelijkheden, maar die dag hield het maar niet op met regenen.
Uit pure armoede zijn we maar doorgereden naar Cairns. Kortom, van de hele kust van Queensland hebben we uiteindelijk niet zoveel gezien, door de grote afstanden, de iets te krap bemeten tijd en het niet-zo-stabiele weer. Maar goed, these things happen he...
Goede vooruitzichten wel: driedaagse duiktrip naar the Great Barrier Reef. Meer daarover in de volgende post...
Cheers!
Frank
Yes I know, ik heb de blog verwaarloosd. De laatste week is reeds ingegaan verdorie.
Even recapituleren: we waren in Uluru newaar.
Wel, na onze extra dag Uluru zijn we richting Brisbane gevlogen (via Sydney). In Brisbane hebben we, na enige VISA-perikelen - niet de laatste kan ik je nu al zeggen - een knalrode auto gehuurd om de 1600 km naar Cairns af te leggen.
Achteraf beschouwd was dit niet de beste planning die we ooit gemaakt hebben. We hebben eigenlijk moeten rushen door Queensland om op tijd in Cairns te geraken (onze duiktocht vertrok op 2 juni). But I am getting ahead of myself...
Dus, vanuit Brisbane noordwaarts. Eerste stop was Noosa Heads Nat. Park, een rotsachtig schiereiland, geliefd bij surfers en koala's. Surfers gezien, maar geen koala's. Wel een leuke wandeling gemaakt en in het nabijgelegen badplaatsje geluncht.
Daarna doorgereden tot in Rainbow Beach, om de uitstap te maken naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. We konden er niet zelf naar toe, gewone (niet 4WD) auto's kunnen en mogen niet op het strand rijden. Enige optie is dus een excursie.
No worries, de excursie was wel tof. Eerst met de overzet naar het eiland, en dan een rit over het lange strand (Fraser is 150 km lang!). De gids vertelde ons dat Fraser in wezen een reusachtige spons is, die miljarden liters water bevat en grote landbouwgebieden - in theorie - van kraakhelder water zou kunnen voorzien. Naar men zegt valt er behoorlijk wat regen in Fraser, dat water doet er dan 40 jaar (!!) over om door te sijpelen naar ondoordringbare lagen en komt er dan via talloze kreekjes weer uit om in de oceaan te vloeien. En het water is van de beste kwaliteit dat je je kan inbeelden. Eat this Evian en Spa! ;) Over de middag konden we zwemmen in Lake Mac Kenzie, een kristalhelder meer (weer met perfect zuiver water), onder een blakende zon. Zalig! Op de terugweg hebben we een zestal dingoes (wilde honden) gezien, de laatste raszuivere dingoes in Australie. De reden hiervoor is heel simpel: in tegenstelling tot het vasteland zijn op Fraser Island nooit andere honden geweest, waardoor geen vermenging is opgetreden. Over die dingoes kan ik nog een en ander vertellen, maar dat zal mijn post hier te lang maken. Geinteresseerden moeten me het maar vragen wanneer we terug zijn ;)
Onze volgende bestemming: de idyllische eilanden van de Whitsundays. En een pak (900) kilometers naar het noorden, wat neerkwam op een laaange dag rijden.
Het supertoeristische plaatsje (bijna geen ozzies enkel touristies) Airlie Beach is de uitvalsbasis voor de Whitsundays, een archipel van idyllische groen beboste eilanden in de Koraalzee. Met een snelle boot (Ocean Rafting) hebben we een dagexcursie gemaakt, met als hoogtepunt de stop in Whitehaven Beach (de meesten onder jullie zullen de foto wel op Facebook gezien hebben). Dat strand is een van de mooiste in Australie, met zeer wit zand en doorschoten met lagunes en kreken waarin pijlstaartroggen en kleine rifhaaien rondzwemmen. Buitengewoon mooi!
Op het einde van de trip waren er nog 2 snorkelsessies, die niet heel erg bijzonder waren, maar waarbij we wel als leuke afsluiter een schildpad gezien en gefotografeerd hebben onder water.
Na de Whitsundays begonnen we in de mood for diving te komen. De SS Yongala is een wrak dat beschouwd wordt als de beste duik in Australie, een absolute must-do voor duikers.
Helaas is dat plan letterlijk in het water gevallen: het weer is plots verslechterd, ruwe zee, regen, en de duikorganisatie besloot de trip te annuleren. Bijzonder jammer dus...
Ter compensatie gingen we een dagje doorbrengen in Mission Beach, een plaatsje met leuk strand en ook wat snorkelmogelijkheden, maar die dag hield het maar niet op met regenen.
Uit pure armoede zijn we maar doorgereden naar Cairns. Kortom, van de hele kust van Queensland hebben we uiteindelijk niet zoveel gezien, door de grote afstanden, de iets te krap bemeten tijd en het niet-zo-stabiele weer. Maar goed, these things happen he...
Goede vooruitzichten wel: driedaagse duiktrip naar the Great Barrier Reef. Meer daarover in de volgende post...
Cheers!
Frank
dinsdag 26 mei 2009
Van Uluru terug naar Sydney
Hi folks,
Een kleine update vanuit de luchthaven van Sydney, terwijl we wachten op onze vlucht naar Brisbane...
We hebben ons verblijf bij Uluru met een dag verlengd, door het slechte weer van eergisteren. We wilden absoluut nog een paar wandelingen doen: The Valley of the Winds bij de Olga's, de base walk bij Uluru zelf. Qantas was gelukkig zeer meegaand en de vlucht met een dag uitstellen was geen probleem.
De weergoden waren even meegaand: een stralende dag gisteren!
The Valley of the Winds deed zijn naam alle eer aan: stevige bries tijdens de tocht langsheen oeroude, roestrode rotsen, met om elke hoek een ander zicht.
Dan 10km omheen Uluru, zodat we de legendarische rots van alle kanten en hoeken bekeken hebben ;) Op veel plaatsen mocht je niet fotograferen, omdat sommige stukken een heilige waarde hebben voor de Aboriginals.
Er werd ook uitdrukkelijk gevraagd om Uluru niet te beklimmen uit respect voor de Aboriginals, en daar hebben we ons uiteraard aan gehouden (wat niet van iedereen kan gezegd worden, veel mensen gingen effectief nog de berg op)
Vanmorgen hebben we dan de 400 km van Uluru naar Alice Springs afgelegd. Het werd nog een sprintje want we vonden niet direct een tankstation, en we moesten onze huurauto volgetankt afleveren. Net op tijd dus om nog in te checken en direct te boarden. Hele procedure op 15 min afgewerkt ;)
Straks vliegen we door naar Brisbane, om Queensland te verkennen en te gaan duiken.
Ziezo, korte update, zo dadelijk volgende vlucht op.
Cheers iedereen en pas op voor de hagelbollen in Belgie!
Frank
Een kleine update vanuit de luchthaven van Sydney, terwijl we wachten op onze vlucht naar Brisbane...
We hebben ons verblijf bij Uluru met een dag verlengd, door het slechte weer van eergisteren. We wilden absoluut nog een paar wandelingen doen: The Valley of the Winds bij de Olga's, de base walk bij Uluru zelf. Qantas was gelukkig zeer meegaand en de vlucht met een dag uitstellen was geen probleem.
De weergoden waren even meegaand: een stralende dag gisteren!
The Valley of the Winds deed zijn naam alle eer aan: stevige bries tijdens de tocht langsheen oeroude, roestrode rotsen, met om elke hoek een ander zicht.
Dan 10km omheen Uluru, zodat we de legendarische rots van alle kanten en hoeken bekeken hebben ;) Op veel plaatsen mocht je niet fotograferen, omdat sommige stukken een heilige waarde hebben voor de Aboriginals.
Er werd ook uitdrukkelijk gevraagd om Uluru niet te beklimmen uit respect voor de Aboriginals, en daar hebben we ons uiteraard aan gehouden (wat niet van iedereen kan gezegd worden, veel mensen gingen effectief nog de berg op)
Vanmorgen hebben we dan de 400 km van Uluru naar Alice Springs afgelegd. Het werd nog een sprintje want we vonden niet direct een tankstation, en we moesten onze huurauto volgetankt afleveren. Net op tijd dus om nog in te checken en direct te boarden. Hele procedure op 15 min afgewerkt ;)
Straks vliegen we door naar Brisbane, om Queensland te verkennen en te gaan duiken.
Ziezo, korte update, zo dadelijk volgende vlucht op.
Cheers iedereen en pas op voor de hagelbollen in Belgie!
Frank
zondag 24 mei 2009
Van Sydney tot Uluru
Wel wel, hebben we toch wel regen zeker, en dat midden in de Red Centre, bij de legendarische Ayers Rock aka Uluru. Dat hadden we nu niet verwacht, in onze perceptie is dit namelijk een woestijn, en woestijnen horen droog te zijn, toch?
Desalniettemin: geen geklaag. Gisteren hebben we een prachtige sunset gehad - met champagne, zoals sommigen onder jullie al op facebook gezien hebben ;)
Maar ik ben hier in de verkeerde volgorde bezig he. First things first dus. Sydney!
Zeer charmante stad, leefbaarheid en joie-de-vivre staan hier hoog op de agenda. Veel ademruimte, veel groen, geen verkeersverstikking, veel gezonde, joggende mensen. Kunnen we onze politici es naar hier sturen om te zien dat het ook anders kan...?
Uiteraard hebben we de klassiekers gedaan: The Opera House, HET monument van Sydney, de imposante Harbour Bridge die noord- en zuid-Sydney verbindt. De zijspanten van de brug kun je trouwens beklimmen, tegen een oplichtersbedrag, wat we dus niet gedaan hebben. Van op de voetgangerssectie van de brug heb je al een magnifiek uitzicht. De beste manier om een zicht te krijgen op de stad is van op het water. We namen een paar keer de ferry, naar het surfer-dude-plaatsje Manly (no comment), en naar een mini-nationaal park met spectaculaire kliffen, strandjes en een mooi zicht opde skyline van de stad.
Om een voorproefje te krijgen van het duiken later in de vakantie hebben we een bezoekje gebracht aan het Sydney Aquarium. Eigenlijk wilden we vooral de dieren zien die we liever niet tegenkomen: de haaien ;) Zeer spectaculair, de tunnels doorheen de aquaria, terwijl de haaien en roggen boven je hoofd glijden, met scherpe tandjes en al...
Hoewel het late herfst is in Sydney (het equivalent van november bij ons), is het weer vergelijkbaar met dat van de betere lentedag bij ons. Een aangename 20+, lichte bries, zonnig.
Een paar dagen geleden zijn we dan met Qantas naar Alice Springs gevlogen, smack in the middle van Australie, een vlucht van een kleine 3 uur. Welcome to the Red Centre!
The Red Centre vonden we verbazingwekkend groen eigenlijk, heel veel (droogtebestendige) begroeiing, grassen, struiken en bomen. Wie ons ook hartelijk welkom heette, waren de vliegen. Oh yes. Het eerste wat we gedaan hebben was in een Outdoor-shop ons een paar vliegennetjes aanschaffen, want ze kruipen dus echt wel overal he. Jakkes.
Onze eerste bestemming was Glen Helen Gorge, in de West Mac Donnell Ranges. We logeerden in Glen Helen Resort, aan de voet van roestrode kliffen en een uitgedroogde rivierbedding. Zeer mooi.
Grappig detail: het meisje aan de receptie vroeg waar we vandaan kwamen en zei, toen ze hoorde dat we Belgen zijn, in 't schoon Westvlaams. "A moa zo tof, en wiender zien van Gistel. En gieder?".
Jawel, West-Vlaanderen zendt zijn dochters en zonen uit! Bleek dat de jongedame en haar vriend op toer zijn in Australie en hier en daar bijklussen om de reis te financieren. Wel grappig toeval toch...
De volgende dag hebben we onze eerste "echte" wandeling gedaan, door de Ormiston Gorge. Mooie wandeling tussen rode kliffen. Op de weg ernaartoe hebben we ook onze eerste kangoeroe gezien, hij stak de weg over (neenee we hebben hem niet aangereden).
Als cadeautje voor de geleverde inspanningen kom je op het einde van de wandeling bij een waterhole waar je kunt zwemmen. En dat hebben we gedaan, maar niet zonder slag of stoot (KOUD!!).
Volgende bestemming: Kings Canyon. Voor de filmliefhebbers: de plaats waar de 3 drag queens uit Priscilla, Queen of the Desert in volledig outfit (lees: met pluimen in hun achterste), de rotsen beklimmen en een van hen de gevleugelde woorden uitsprak: "Just what this country needs, a cock in a frock on a rock...".
Maar dit geheel terzijde :)
Kings Canyon dus. Een smalle kloof, afgesloten door kaarsrechte kliffen, met een schitterende wandeling boven op de kliffen tussen bijenkorfvormige rotsen. Op sommige plaatsen zie je nog de versteende golfslag van de prehistorische binnenzee die hier lag.
Zeer de moeite - en de lange omweg - waard!
Gisteren en vandaag komen we dan aan het sluitstuk van ons bezoek aan de Red Centre. Het Uluru-Katja Tuta National Park. Uluru is beter bekend onder de naam "Ayers Rock". Het is werelds 2de grootste monoliet: het bestaat uit een enkel blok zandsteen en doemt op als een rode reus uit dit verder platte landschap. De rots is heilig voor de Aboriginals, en men vraagt vriendelijk om de rots niet te beklimmen. Uit statistieken blijkt dat meer en meer mensen de rots bezoeken, en minder en minder hem beklimmen. Binnen afzienbare tijd verwachten we dat de klimroute definitief gesloten zal zijn, wat een goede zaak is. De heilige plaatsen van de Aboriginals zullen dan het respect krijgen dat ze verdienen.
Voor vandaag staat een wandeling op het programma rond Uluru. Enig probleem is dat het nu water giet... Even afwachten dus of het weer in de namiddag beter wordt.
We zijn blij dat we gisteren de zonsondergang in al zijn glorie konden aanschouwen. Vandaag zou dat wat moeilijker geweest zijn...
Morgen vliegen we naar Brisbane (waar er trouwens de voorbije dagen de hevigste overstromingen zijn geweest in meer dan 30 jaar, slik). Het weerbericht belooft evenwel verbetering. Let's hope...
Cheers mates!
Frank
Desalniettemin: geen geklaag. Gisteren hebben we een prachtige sunset gehad - met champagne, zoals sommigen onder jullie al op facebook gezien hebben ;)
Maar ik ben hier in de verkeerde volgorde bezig he. First things first dus. Sydney!
Zeer charmante stad, leefbaarheid en joie-de-vivre staan hier hoog op de agenda. Veel ademruimte, veel groen, geen verkeersverstikking, veel gezonde, joggende mensen. Kunnen we onze politici es naar hier sturen om te zien dat het ook anders kan...?
Uiteraard hebben we de klassiekers gedaan: The Opera House, HET monument van Sydney, de imposante Harbour Bridge die noord- en zuid-Sydney verbindt. De zijspanten van de brug kun je trouwens beklimmen, tegen een oplichtersbedrag, wat we dus niet gedaan hebben. Van op de voetgangerssectie van de brug heb je al een magnifiek uitzicht. De beste manier om een zicht te krijgen op de stad is van op het water. We namen een paar keer de ferry, naar het surfer-dude-plaatsje Manly (no comment), en naar een mini-nationaal park met spectaculaire kliffen, strandjes en een mooi zicht opde skyline van de stad.
Om een voorproefje te krijgen van het duiken later in de vakantie hebben we een bezoekje gebracht aan het Sydney Aquarium. Eigenlijk wilden we vooral de dieren zien die we liever niet tegenkomen: de haaien ;) Zeer spectaculair, de tunnels doorheen de aquaria, terwijl de haaien en roggen boven je hoofd glijden, met scherpe tandjes en al...
Hoewel het late herfst is in Sydney (het equivalent van november bij ons), is het weer vergelijkbaar met dat van de betere lentedag bij ons. Een aangename 20+, lichte bries, zonnig.
Een paar dagen geleden zijn we dan met Qantas naar Alice Springs gevlogen, smack in the middle van Australie, een vlucht van een kleine 3 uur. Welcome to the Red Centre!
The Red Centre vonden we verbazingwekkend groen eigenlijk, heel veel (droogtebestendige) begroeiing, grassen, struiken en bomen. Wie ons ook hartelijk welkom heette, waren de vliegen. Oh yes. Het eerste wat we gedaan hebben was in een Outdoor-shop ons een paar vliegennetjes aanschaffen, want ze kruipen dus echt wel overal he. Jakkes.
Onze eerste bestemming was Glen Helen Gorge, in de West Mac Donnell Ranges. We logeerden in Glen Helen Resort, aan de voet van roestrode kliffen en een uitgedroogde rivierbedding. Zeer mooi.
Grappig detail: het meisje aan de receptie vroeg waar we vandaan kwamen en zei, toen ze hoorde dat we Belgen zijn, in 't schoon Westvlaams. "A moa zo tof, en wiender zien van Gistel. En gieder?".
Jawel, West-Vlaanderen zendt zijn dochters en zonen uit! Bleek dat de jongedame en haar vriend op toer zijn in Australie en hier en daar bijklussen om de reis te financieren. Wel grappig toeval toch...
De volgende dag hebben we onze eerste "echte" wandeling gedaan, door de Ormiston Gorge. Mooie wandeling tussen rode kliffen. Op de weg ernaartoe hebben we ook onze eerste kangoeroe gezien, hij stak de weg over (neenee we hebben hem niet aangereden).
Als cadeautje voor de geleverde inspanningen kom je op het einde van de wandeling bij een waterhole waar je kunt zwemmen. En dat hebben we gedaan, maar niet zonder slag of stoot (KOUD!!).
Volgende bestemming: Kings Canyon. Voor de filmliefhebbers: de plaats waar de 3 drag queens uit Priscilla, Queen of the Desert in volledig outfit (lees: met pluimen in hun achterste), de rotsen beklimmen en een van hen de gevleugelde woorden uitsprak: "Just what this country needs, a cock in a frock on a rock...".
Maar dit geheel terzijde :)
Kings Canyon dus. Een smalle kloof, afgesloten door kaarsrechte kliffen, met een schitterende wandeling boven op de kliffen tussen bijenkorfvormige rotsen. Op sommige plaatsen zie je nog de versteende golfslag van de prehistorische binnenzee die hier lag.
Zeer de moeite - en de lange omweg - waard!
Gisteren en vandaag komen we dan aan het sluitstuk van ons bezoek aan de Red Centre. Het Uluru-Katja Tuta National Park. Uluru is beter bekend onder de naam "Ayers Rock". Het is werelds 2de grootste monoliet: het bestaat uit een enkel blok zandsteen en doemt op als een rode reus uit dit verder platte landschap. De rots is heilig voor de Aboriginals, en men vraagt vriendelijk om de rots niet te beklimmen. Uit statistieken blijkt dat meer en meer mensen de rots bezoeken, en minder en minder hem beklimmen. Binnen afzienbare tijd verwachten we dat de klimroute definitief gesloten zal zijn, wat een goede zaak is. De heilige plaatsen van de Aboriginals zullen dan het respect krijgen dat ze verdienen.
Voor vandaag staat een wandeling op het programma rond Uluru. Enig probleem is dat het nu water giet... Even afwachten dus of het weer in de namiddag beter wordt.
We zijn blij dat we gisteren de zonsondergang in al zijn glorie konden aanschouwen. Vandaag zou dat wat moeilijker geweest zijn...
Morgen vliegen we naar Brisbane (waar er trouwens de voorbije dagen de hevigste overstromingen zijn geweest in meer dan 30 jaar, slik). Het weerbericht belooft evenwel verbetering. Let's hope...
Cheers mates!
Frank
vrijdag 10 oktober 2008
Van dollemansritten, rokende vulkanen en eindeloze onderwaterpracht...
Lieve vrienden,
De laatste avond voor onze terugkeer naar Europa en het beurstumult, en even de balans opmaken van de voorbije week.
Over een ding zijn we het eens: Java op zich is niet leuk. Nope. Te veel mensen, te veel brommers, te veel smog, te veel verkeer en steden met nul charme. De natuurwonderen van Java daarentegen...
Maar goed, eerst nog iets over de negatieve kantjes :)
Onze dodenrit van Yogjakarta naar Bromo is daar een perfecte illustratie van: Jim en ik zaten vooraan in het minibusje (een zeer oncomfortabele plaats, geloof me), met naast ons een licht psychotische chauffeur. Indonesiers rijden over het algemeen, euhm, assertief. Deze reed regelrecht crapuleus. Het aantal bijna-botsingen hebben we niet bijgehouden, maar het waren er veel. Een hels tempo, en dat hebben wij 13 uur lang vanuit de front-row seats mogen aanschouwen ;)
Bij aankomst in Cemoro Lewang (het dorpje dat dient als uitvalsbasis naar de Bromo vulkaan), was het al dik avond en het restaurant van het hotel gesloten. Met honger naar bed dus (op de ene appel na die we van Nederlandse vrienden gekregen hadden ;)). We moesten ook weer vroeg op, om 3u30, om de zosopgang te zien boven de Bromo. Natuurlijk vergissen ze zich en worden we wakker gemaakt om 3u, maar dit geheel terzijde. Bij aankomst aan het viewpoint was het een drukte van jewelste van jeeps, we konden niet meer verder. Eruit dus en te voet verder. Iemand raadde ons aan om het "alternatief" viewpoint te nemen, want de originele zouden we niet meer halen voor zonsopgang. Achteraf gezien een zeer goeie raad, want we hoorden later dat het boven drummen was voor een foto (ongelooflijk toch). Op de alternatieve site stonden we met een man of 20, plaats zat en een rustige sfeer. En dan tenslotte...zonsopgang boven een van de mooiste panorama's die we ooit gezien hebben. De rokende krater van de Bromo vulkaan in een zee van zand, geflankeerd door een perfecte kegelvormige (oude) vulkaan. Schitterend! De rit meer dan waard.
Onze volgende stop was Kawah Ijen, eveneens een vulkaan met een kratermeer en tevens een plaats waar met zwavel ontgint. Weer vroeg opstaan dus (4 uur), om de wandeling in alle koelte te kunnen doen. Een klim van een uur, met als resultaat weer een bijzonder mooi panorama: een enorme krater, gevuld met een meer en overal felgeel zwavelgesteente gehuld in bijtende rook. Bijtend, zeer zeker....we daalden af in de krater om de ontginning van dicht bij te zien (die gebeurt ZEER artisanaal btw, met pikhouweel en mandjes om de zwavel naar boven te dragen). Soit, we kwamen iets te dicht bij toen de wind plots keerde en we midden in de zwaveldampen terecht kwamen. Vreselijk gevoel, je krijgt geen lucht meer, je longen branden, je ogen tranen. Lopen dus, richting open lucht en hoesten tot je longen er bijna uit liggen...brrr....Gelukkig was het ook redelijk snel over, en konden we op os gemak terug de krater uit klimmen.
Na Ijen was het tijd om Java te verlaten, met de ferry naar Bali. En voor onze laatste dagen, nog eens tijd om onszelf te soigneren. Nederlandse reizigers hebben ons de gouden tip aan de hand gedaan om te logeren in Mimpi Resort, een duikresort aan de Noordwestkust van Bali. Niet goedkoop (ahum), maar wel super. Onze eigen villa (lees, luxueuze bungalow), met prive jacuzzi - gevoed door natuurlijke warmwaterbron - en openluchtbadkamer. Hmm, heerlijk.
Plus, en dat is de belangrijkste reden, vlakbij Menjangan Island gelegen, de mooiste plaats in Bali om te duiken. We hebben in totaal 6 duiken gedaan, die waren allemaal bijzonder mooi. Van Cave Point tot Eel Garden tot Coral Garden, overal even magnifiek onderwater. De foto's zullen jullie binnenkort wel in de maag gesplitst krijgen, wees gerust ;)
En nu is het onze laatste avond, we zijn in Sanur, niet ver van de luchthaven. Een rustige, beetje saaie badplaats, maar goed, lang blijven we hier toch niet. Nog even van de zon genieten en dan het Qantas-vliegtuig op en richting Belgie.
Zo, dit was het. De rest krijgen jullie dan we live te horen en te zien :)
Toedeloe!
Frank
De laatste avond voor onze terugkeer naar Europa en het beurstumult, en even de balans opmaken van de voorbije week.
Over een ding zijn we het eens: Java op zich is niet leuk. Nope. Te veel mensen, te veel brommers, te veel smog, te veel verkeer en steden met nul charme. De natuurwonderen van Java daarentegen...
Maar goed, eerst nog iets over de negatieve kantjes :)
Onze dodenrit van Yogjakarta naar Bromo is daar een perfecte illustratie van: Jim en ik zaten vooraan in het minibusje (een zeer oncomfortabele plaats, geloof me), met naast ons een licht psychotische chauffeur. Indonesiers rijden over het algemeen, euhm, assertief. Deze reed regelrecht crapuleus. Het aantal bijna-botsingen hebben we niet bijgehouden, maar het waren er veel. Een hels tempo, en dat hebben wij 13 uur lang vanuit de front-row seats mogen aanschouwen ;)
Bij aankomst in Cemoro Lewang (het dorpje dat dient als uitvalsbasis naar de Bromo vulkaan), was het al dik avond en het restaurant van het hotel gesloten. Met honger naar bed dus (op de ene appel na die we van Nederlandse vrienden gekregen hadden ;)). We moesten ook weer vroeg op, om 3u30, om de zosopgang te zien boven de Bromo. Natuurlijk vergissen ze zich en worden we wakker gemaakt om 3u, maar dit geheel terzijde. Bij aankomst aan het viewpoint was het een drukte van jewelste van jeeps, we konden niet meer verder. Eruit dus en te voet verder. Iemand raadde ons aan om het "alternatief" viewpoint te nemen, want de originele zouden we niet meer halen voor zonsopgang. Achteraf gezien een zeer goeie raad, want we hoorden later dat het boven drummen was voor een foto (ongelooflijk toch). Op de alternatieve site stonden we met een man of 20, plaats zat en een rustige sfeer. En dan tenslotte...zonsopgang boven een van de mooiste panorama's die we ooit gezien hebben. De rokende krater van de Bromo vulkaan in een zee van zand, geflankeerd door een perfecte kegelvormige (oude) vulkaan. Schitterend! De rit meer dan waard.
Onze volgende stop was Kawah Ijen, eveneens een vulkaan met een kratermeer en tevens een plaats waar met zwavel ontgint. Weer vroeg opstaan dus (4 uur), om de wandeling in alle koelte te kunnen doen. Een klim van een uur, met als resultaat weer een bijzonder mooi panorama: een enorme krater, gevuld met een meer en overal felgeel zwavelgesteente gehuld in bijtende rook. Bijtend, zeer zeker....we daalden af in de krater om de ontginning van dicht bij te zien (die gebeurt ZEER artisanaal btw, met pikhouweel en mandjes om de zwavel naar boven te dragen). Soit, we kwamen iets te dicht bij toen de wind plots keerde en we midden in de zwaveldampen terecht kwamen. Vreselijk gevoel, je krijgt geen lucht meer, je longen branden, je ogen tranen. Lopen dus, richting open lucht en hoesten tot je longen er bijna uit liggen...brrr....Gelukkig was het ook redelijk snel over, en konden we op os gemak terug de krater uit klimmen.
Na Ijen was het tijd om Java te verlaten, met de ferry naar Bali. En voor onze laatste dagen, nog eens tijd om onszelf te soigneren. Nederlandse reizigers hebben ons de gouden tip aan de hand gedaan om te logeren in Mimpi Resort, een duikresort aan de Noordwestkust van Bali. Niet goedkoop (ahum), maar wel super. Onze eigen villa (lees, luxueuze bungalow), met prive jacuzzi - gevoed door natuurlijke warmwaterbron - en openluchtbadkamer. Hmm, heerlijk.
Plus, en dat is de belangrijkste reden, vlakbij Menjangan Island gelegen, de mooiste plaats in Bali om te duiken. We hebben in totaal 6 duiken gedaan, die waren allemaal bijzonder mooi. Van Cave Point tot Eel Garden tot Coral Garden, overal even magnifiek onderwater. De foto's zullen jullie binnenkort wel in de maag gesplitst krijgen, wees gerust ;)
En nu is het onze laatste avond, we zijn in Sanur, niet ver van de luchthaven. Een rustige, beetje saaie badplaats, maar goed, lang blijven we hier toch niet. Nog even van de zon genieten en dan het Qantas-vliegtuig op en richting Belgie.
Zo, dit was het. De rest krijgen jullie dan we live te horen en te zien :)
Toedeloe!
Frank
vrijdag 3 oktober 2008
Borubudur en Prambanan
Hallo iedereen,
Deze keer een bericht vanuit Yogyakarta, Yogya voor de vrienden, op het dichtbevolkte en drukke Java. Een stad van een half miljoen mensen, niet te groot dus, maar wel vol met stinkende brommertjes en andersoortig druk verkeer. Gelukkig ligt ons hotelletje in een rustige zijstraat en zijn we gespaard van de uitlaatgassen...
Deze morgen zijn we - weer bij zonsopgang, dus weer vroeg op - de wereldberoemde site van Borobudur gaan bezoeken.
Deze boeddhistische tempel is opgebouwd in piramidevorm, elke verdieping symboliseert een stap dichter bij het nirvana.
De top wordt bekroond door een grote stupa (een koepel), daarna volgen respectievelijk 16,24 en 32 stupas en daarna volgen nog 3 verdiepingen met goed bewaarde boeddhistische friezen...
In elk geval, het nirvana was vandaag zeer populair, want veel Javanaisekes hebben congee (post-Ramadan), en bezoeken in groten getale hun erfgoed. Nog geluk dat we er echt wel vroeg waren of we hadden serieus mogen Photoshoppen om in-de-weg-van-de-camera-lopende Javanaisekes van onze foto's af te zwieren.
Hetzelfde verhaal aan de Hindoeistische tempels van Prambanan. Daar waren enkele tempels afgezet, wegens renovatie na een zware aardbeving in 2006. Zeer indrukwekkende tempels wel...
Zo gezien internet net iets sneller is dan op Bali, als toemaatje een foto van Borobudur bij zonsopgang.
Morgen vertrekken we naar Bromo, actieve vulkaan (zijn we fan van, dat weten de meesten onder jullie al ;))
Groeten
Frank
Abonneren op:
Posts (Atom)
