24

Zolang als Jack Bauer nodig heeft om (ondertussen al 6 keer) de wereld te redden, zolang hadden wij nodig om in Ecuador te geraken.
Om 3u uit bed gesukkeld, om 4 uur stond V-tax voor de deur, om 7u waren we onderweg naar Londen.

In Heathrow flink doorstappen, een oneindig aantal keren door een of andere vorm van security. Aan de gate zelf, omdat we naar Miami vlogen, nog eens draconische veiligheidsmaatregelen: doorzoeken van de bagage, fouilleren, het elektronisch besnuffelen van de schoenen (dankjewel Mr. Reid Shoebomber voor dit extraatje)
Dit alles uiteraard met Britse hoffelijkheid en dat maakt wel wat goed...
Zoals gewoonlijk in Heathrow vertrokken we met vertraging want het was er koud en de vleugels hadden een anti-ijskuur nodig, en we moesten in de file staan om de startbaan op te mogen.

Na 9 uur kregen we een welcome to miami bienvenidos a mi-a-mi (dankjewel Will Smith voor het refreintje).
Welcome? Ja hoor, een mens voelt zich bijzonder welkom in een land waar bij het binnenkomen je vingerafdrukken en een foto genomen worden. En geloof me vrij, it takes forever and a day om door immigratie te geraken. Onze 2,5 uur marge tussen 2 vluchten was helemaal opgebruikt. Ik hou mijn hart vast voor de terugkeer naar Belgie, want dan hebben we maar anderhalf uur of zo. Zorgen voor later.

Laatste stuk: Miami - Quito. Of beter: Miami - Guayaquil, want kort voor de landing in Quito wist de piloot ons doodleuk te vertellen dat "due to the fog at Quito airport we are not landing in Quito but will be diverted to Guayaquil". Zucht...
Nu ja, hier kon niemand iets aan doen. De hotels in Guayaquil (grootste stad van het land en economisch centrum, maar dit geheel terzijde) zullen gouden zaken gedaan hebben, want elk vliegtuig werd omgeleid van Quito naar daar. Dus moest voor een paar duizend passagiers onderkomen gezocht worden. Wij waren bij the lucky ones, want we werden in een businesshotel ondergebracht, was dik in orde. Anderen waren minder gelukkig. Desalniettemin, American Airlines heeft gedaan wat ze kon vonden we, geen gemor dus.
Deze morgen dan, zijn we tegen de middag aangekomen in Quito, hoofdstad van Ecuador, gelegen op 2850 meter hoogte. De hoogte heeft zijn effect niet gemist: een medepassagier (jongetje van jaar of 10) is door vermoeidheid en gebrek aan zuurstof voor onze neus van zijn sus gedraaid. Akelig om te zien: ogen draaien plots weg en plof, daar gaat hij als een grote lappenpop. Gelukkig niks ergs, na enkele seconden was hij al terug bij bewustzijn.

Quito dus...
Ja, de stad heeft wel iets. Mooi gelegen tussen bergen en vulkanen,waar we niet zo veel van konden zien door de hardnekkige lage bewolking.
Ook een prachtig Centro Historico vol koloniale kerken en woonhuizen. Voor het San Francisco klooster staat trouwens een beeld van de stichter ervan, en dat zou een Vlaamse Franciskaner zijn (heeft iemand me verteld, ik zal het nog eens nagaan)
De kerken en kloosters zijn - op zijn Latijns - overdadig barok versierd. Wat ik nog niet gezien heb zijn de bloederige kruisigingstaferelen die ik in Argentinïe wel tegenkwam.

Morgen doen we een daguitstap naar de beroemde zaterdagmarkt van Otavalo, een stadje 100 km hiervandaan. En zondag gaan we niet naar de mis nee, maar naar de bakermat van de ketterse leer van het evolutionisme: de Galapagoseilanden.

Jawel, op zoek naar de Blue Footed Booby, remember?

Misschien post ik morgen nog een kort verslagje over Otavalo, en indien niet, dan bij leven en welzijn een weekje later.

Buenas noches chicos y chicas!
Frank