En nog enkele van mezelf ook: ikke + een schildpad in Charles Darwin centrum, de paringsdans van de blue footed booby en een zeeiguana.
Schoon he :)
dinsdag 25 december 2007
Sneak preview
Van onze Nieuwzeelandse bootgenoot Brett, enkele onderwaterfoto's.
En nog enkele van mezelf ook: ikke + een schildpad in Charles Darwin centrum, de paringsdans van de blue footed booby en een zeeiguana.
Schoon he :)
En nog enkele van mezelf ook: ikke + een schildpad in Charles Darwin centrum, de paringsdans van de blue footed booby en een zeeiguana.
Schoon he :)
¡Feliz Navidad!
Prettig kerstfeest aan jullie allemaal!
Ons Galapagos avontuur is ten einde, het is een ervaring geworden waarvan we lang zullen nagenieten.
Op de - verrassend groene - hooglanden van het eiland Santa Cruz hebben we de landschildpadden in het wild geobserveerd. Zoeken was niet nodig, ze zijn talrijk en groot dus makkelijk te vinden. Zoals alle andere dieren kun je ze dicht benaderen zonder enig probleem. En nu weten we ook waar Spielberg inspiratie opgedaan heeft voor E.T. !
Onze gids wist ons te melden dat het paartijd is voor de schildpadden, en jawel, we waren getuige van een staaltje landschildpaddensex. Hm, echt opwindend zag het er niet uit, vooral niet voor het vrouwtje, met zo een kolos op je rug. Als iemand de gedachte koestert om in een volgend leven terug te komen als schildpad, kies toch best voor de mannelijke versie ;)
Na ons schildpaddenavontuur heeft onze Angelito het zuidelijke eiland Española aangedaan. Wel, dit was nu mijn favoriet eiland zie. Een paradijselijk bountystrand (zonder palmen, maar met hagelwit zand) bezaaid met honderden zeeleeuwen. Daarbij een ondiepe turkooizen zee, waar tientallen zeeschildpadden om de paar minuten even lucht komen happen. Hier hebben we ook gesnorkeld met de schildpadden. Een griezelig moment wanneer we op een meter boven grote pijlstaartroggen zweven die gecamoufleerd in het zand liggen te wachten. Niet teveel onverhoedse bewegingen maken en vooral niet gaan staan...
Op de eilanden Santa Fe en South Plazas zagen we nog endemische grote land-iguana´s, bizarre cactuslandschappen en een zeeleeuwen-bejaardentehuis.
Onderweg naar onze eindbestemming hebben we nog een bijzonder spectaculair schouwspel te zien gekregen: grote roggen die, om parasieten af te schudden, metershoog uit de golven springen en zich enkele keren wentelen vooraleer terug in zee te duiken. En ja, ik heb er een op foto!
Met spijt in het hart, maar met prachtige ervaringen en beelden in ons hoofd hebben we afscheid genomen van de eilanden.
Een vlucht Galapagos - Guayaquil en een laaaange busrit Guayaquil - Cuenca later zijn we nu in de derde stad van het land, Cuenca.
Een juweeltje, echt waar. Koloniale architectuur, mooie kerken, aangename sfeer...
En vooral, de kerstoptocht van gisteren: El Paseo del Niño Viajero, of de Processie van het reizende kind, elk jaar op de dag voor kerstdag. Een schouwspel om u tegen te zeggen. Een onafgebroken optocht van praalwagens, versierde auto's, paarden, dansgroepen met als gemeenschappelijke noemer de kinderen die verkleed zijn als engelen, bijbelse figuren of gewoon uitgedost in tradtionele klederdracht. De parade liep langs ons hotel, Jim stond boven foto´s te nemen, ik langs de weg. De tocht begon om 10u ´s morgens en duurde alsjeblieft tot 5u ´s avonds zonder ophouden.
Eigenlijk een gelukkig toeval dat we net met Kerst hier zijn, we hebben het niet opzettelijk zo gepland, gewoon een dikke meevaller.
Morgen gaan we noordwaarts, naar Baños, bekend voor zijn - what´s in a name - baden.
Hasta luego en geniet nog van de kerstkalkoen en de cadeautjes!
Frank
Ons Galapagos avontuur is ten einde, het is een ervaring geworden waarvan we lang zullen nagenieten.
Op de - verrassend groene - hooglanden van het eiland Santa Cruz hebben we de landschildpadden in het wild geobserveerd. Zoeken was niet nodig, ze zijn talrijk en groot dus makkelijk te vinden. Zoals alle andere dieren kun je ze dicht benaderen zonder enig probleem. En nu weten we ook waar Spielberg inspiratie opgedaan heeft voor E.T. !
Onze gids wist ons te melden dat het paartijd is voor de schildpadden, en jawel, we waren getuige van een staaltje landschildpaddensex. Hm, echt opwindend zag het er niet uit, vooral niet voor het vrouwtje, met zo een kolos op je rug. Als iemand de gedachte koestert om in een volgend leven terug te komen als schildpad, kies toch best voor de mannelijke versie ;)
Na ons schildpaddenavontuur heeft onze Angelito het zuidelijke eiland Española aangedaan. Wel, dit was nu mijn favoriet eiland zie. Een paradijselijk bountystrand (zonder palmen, maar met hagelwit zand) bezaaid met honderden zeeleeuwen. Daarbij een ondiepe turkooizen zee, waar tientallen zeeschildpadden om de paar minuten even lucht komen happen. Hier hebben we ook gesnorkeld met de schildpadden. Een griezelig moment wanneer we op een meter boven grote pijlstaartroggen zweven die gecamoufleerd in het zand liggen te wachten. Niet teveel onverhoedse bewegingen maken en vooral niet gaan staan...
Op de eilanden Santa Fe en South Plazas zagen we nog endemische grote land-iguana´s, bizarre cactuslandschappen en een zeeleeuwen-bejaardentehuis.
Onderweg naar onze eindbestemming hebben we nog een bijzonder spectaculair schouwspel te zien gekregen: grote roggen die, om parasieten af te schudden, metershoog uit de golven springen en zich enkele keren wentelen vooraleer terug in zee te duiken. En ja, ik heb er een op foto!
Met spijt in het hart, maar met prachtige ervaringen en beelden in ons hoofd hebben we afscheid genomen van de eilanden.
Een vlucht Galapagos - Guayaquil en een laaaange busrit Guayaquil - Cuenca later zijn we nu in de derde stad van het land, Cuenca.
Een juweeltje, echt waar. Koloniale architectuur, mooie kerken, aangename sfeer...
En vooral, de kerstoptocht van gisteren: El Paseo del Niño Viajero, of de Processie van het reizende kind, elk jaar op de dag voor kerstdag. Een schouwspel om u tegen te zeggen. Een onafgebroken optocht van praalwagens, versierde auto's, paarden, dansgroepen met als gemeenschappelijke noemer de kinderen die verkleed zijn als engelen, bijbelse figuren of gewoon uitgedost in tradtionele klederdracht. De parade liep langs ons hotel, Jim stond boven foto´s te nemen, ik langs de weg. De tocht begon om 10u ´s morgens en duurde alsjeblieft tot 5u ´s avonds zonder ophouden.
Eigenlijk een gelukkig toeval dat we net met Kerst hier zijn, we hebben het niet opzettelijk zo gepland, gewoon een dikke meevaller.
Morgen gaan we noordwaarts, naar Baños, bekend voor zijn - what´s in a name - baden.
Hasta luego en geniet nog van de kerstkalkoen en de cadeautjes!
Frank
donderdag 20 december 2007
Lonesome George
is de naam van de laatste mannelijke landschildpad van zijn soort.
Hij is de laatste overlevende van de kolonie landschildpadden van het eiland Pinta in het noorden van de Galapagos.
Daarnet hadden we de eer om de bejaarde heer (een kleine 100 jaar oud) te mogen ontmoeten in het Charles Darwin centrum op het eiland Santa Cruz van de Galapagos.
Men probeert hem te overhalen om nog eens van bil te gaan, maar op zijn leeftijd is hij niet (meer) geinteresseerd. Als hij van gedachten verandert dan horen we het wel op het nieuws, want de George is de beroemdste bewoner van de Galapagos.
We zijn nu halverwege onze cruise op de Galapagos, in het kleine stadje Puerto Ayora en tijd om jullie even up-to-date te brengen vanuit het lokale cybercafe.
We doen een zevental eilanden aan op deze cruise, allemaal van vulkanische oorsprong en zeer onherbergzaam, maar bruisend van het leven...
Het leven is hier zo talrijk en zo weinig mensenschuw dat je echt moet opletten waar je je voeten zet tijdens het wandelen of je struikelt zo over een iguana, een booby of een zeeleeuw. Close encounters of the Galapagos kind... :)
Ja, onze foto's gaan snel op deze trip, je weet letterlijk niet waar eerst kijken.
Het is de eerste keer dat we zo dicht bij de dieren kunnen komen, dat is een unieke ervaring.
Zowel boven als onder water komen we oog in oog te staan met een schare aan dieren.
Onder water, tijdens het snorkelen, hebben we zeeschildpadden gevolgd, gespeeld met zeeleeuwen, oog in oog gestaan met een hamerhaai en een white-tipped shark (ken de Nederlandse naam niet). De zee is hier net als in Egypte vol tropische vissen hoewel de temperatuur een stuk lager is, rond 20 graden. Tijdens onze laatste snorkeluitstap is een jonge zeeleeuw minutenlang rondom ons komen dartelen, hij was minstens even nieuwsgierig naar ons als wij naar hem. Hij kwam zelfs tot op enkele centimeters van mijn masker om te zien wat voor raar soort vis naast hem aan het zwemmen was. Een voorbijzwemmende zee-iguana trok onze aandacht, wat hem niet zinde. Waarop hij de iguana begon te pesten door in zijn staart te bijten en hem in het rond te zwieren.
De iguana's zijn grote reptielen, die of op het land of in de zee leven. Ze worden tot een meter groot, zien er zeer woest uit, maar zijn niet agressief. Ze zijn zoals de meeste reptielen zeer lethargisch en liggen het grootste deel van de tijd te zonnen.
Dan de fameuze boobies. Lang hoefden we niet te zoeken naar onze blue-footed booby. Op het eerste eiland, North Seymour, waren ze letterlijk overal. Ze zien er bijzonder komisch uit, vooral tijdens de hofmakerij. Dan voeren ze een waggelend dansje uit, blauwe poot omhoog, draai, andere poot omhoog. De vrouwtjes-boobies vallen bij bosjes voor dergelijk dansje ;)
De andere spectaculaire vogel die we te zien kregen is de fregatvogel. De mannetjes hebben een rode keelzak die ze tot gigantische proporties opblazen om indruk te maken op de vrouwtjes.
Op onze boot, de Angelito, zijn we met 16 passagiers, bijna allemaal Europeanen, plus 2 Nieuwzeelanders en 2 Canadezen. Het is de eerste keer dat we zo lang onafgebroken op een boot zitten. Het kruipt in je lijf, want ik heb hier - op vaste grond - achter het scherm nog altijd het gevoel te dobberen, heel bizar.
Ik ben eenmaal zeeziek geweest, tijdens een behoorlijk ruwe overtocht naar een verafgelegen eiland. Ik heb mijn diner teruggegeven aan de wereld, daarna was het vrij snel over. Een illusie armer, als kleinzoon van een visser dacht ik immuun te zijn voor zeeziekte. Niet dus ;)
Zo tijd voor de laatste dagen van de cruise. Straks gaan we naar de hooglanden van Santa Cruz om de grote landschildpadden in het wild te zien.
Bereid jullie maar mentaal voor op een karrenvracht aan foto's wanneer we thuiskomen, haha.
Hasta luego en tot de volgende post (van op het vasteland)
Frank
Hij is de laatste overlevende van de kolonie landschildpadden van het eiland Pinta in het noorden van de Galapagos.
Daarnet hadden we de eer om de bejaarde heer (een kleine 100 jaar oud) te mogen ontmoeten in het Charles Darwin centrum op het eiland Santa Cruz van de Galapagos.
Men probeert hem te overhalen om nog eens van bil te gaan, maar op zijn leeftijd is hij niet (meer) geinteresseerd. Als hij van gedachten verandert dan horen we het wel op het nieuws, want de George is de beroemdste bewoner van de Galapagos.
We zijn nu halverwege onze cruise op de Galapagos, in het kleine stadje Puerto Ayora en tijd om jullie even up-to-date te brengen vanuit het lokale cybercafe.
We doen een zevental eilanden aan op deze cruise, allemaal van vulkanische oorsprong en zeer onherbergzaam, maar bruisend van het leven...
Het leven is hier zo talrijk en zo weinig mensenschuw dat je echt moet opletten waar je je voeten zet tijdens het wandelen of je struikelt zo over een iguana, een booby of een zeeleeuw. Close encounters of the Galapagos kind... :)
Ja, onze foto's gaan snel op deze trip, je weet letterlijk niet waar eerst kijken.
Het is de eerste keer dat we zo dicht bij de dieren kunnen komen, dat is een unieke ervaring.
Zowel boven als onder water komen we oog in oog te staan met een schare aan dieren.
Onder water, tijdens het snorkelen, hebben we zeeschildpadden gevolgd, gespeeld met zeeleeuwen, oog in oog gestaan met een hamerhaai en een white-tipped shark (ken de Nederlandse naam niet). De zee is hier net als in Egypte vol tropische vissen hoewel de temperatuur een stuk lager is, rond 20 graden. Tijdens onze laatste snorkeluitstap is een jonge zeeleeuw minutenlang rondom ons komen dartelen, hij was minstens even nieuwsgierig naar ons als wij naar hem. Hij kwam zelfs tot op enkele centimeters van mijn masker om te zien wat voor raar soort vis naast hem aan het zwemmen was. Een voorbijzwemmende zee-iguana trok onze aandacht, wat hem niet zinde. Waarop hij de iguana begon te pesten door in zijn staart te bijten en hem in het rond te zwieren.
De iguana's zijn grote reptielen, die of op het land of in de zee leven. Ze worden tot een meter groot, zien er zeer woest uit, maar zijn niet agressief. Ze zijn zoals de meeste reptielen zeer lethargisch en liggen het grootste deel van de tijd te zonnen.
Dan de fameuze boobies. Lang hoefden we niet te zoeken naar onze blue-footed booby. Op het eerste eiland, North Seymour, waren ze letterlijk overal. Ze zien er bijzonder komisch uit, vooral tijdens de hofmakerij. Dan voeren ze een waggelend dansje uit, blauwe poot omhoog, draai, andere poot omhoog. De vrouwtjes-boobies vallen bij bosjes voor dergelijk dansje ;)
De andere spectaculaire vogel die we te zien kregen is de fregatvogel. De mannetjes hebben een rode keelzak die ze tot gigantische proporties opblazen om indruk te maken op de vrouwtjes.
Op onze boot, de Angelito, zijn we met 16 passagiers, bijna allemaal Europeanen, plus 2 Nieuwzeelanders en 2 Canadezen. Het is de eerste keer dat we zo lang onafgebroken op een boot zitten. Het kruipt in je lijf, want ik heb hier - op vaste grond - achter het scherm nog altijd het gevoel te dobberen, heel bizar.
Ik ben eenmaal zeeziek geweest, tijdens een behoorlijk ruwe overtocht naar een verafgelegen eiland. Ik heb mijn diner teruggegeven aan de wereld, daarna was het vrij snel over. Een illusie armer, als kleinzoon van een visser dacht ik immuun te zijn voor zeeziekte. Niet dus ;)
Zo tijd voor de laatste dagen van de cruise. Straks gaan we naar de hooglanden van Santa Cruz om de grote landschildpadden in het wild te zien.
Bereid jullie maar mentaal voor op een karrenvracht aan foto's wanneer we thuiskomen, haha.
Hasta luego en tot de volgende post (van op het vasteland)
Frank
zaterdag 15 december 2007
24
Zolang als Jack Bauer nodig heeft om (ondertussen al 6 keer) de wereld te redden, zolang hadden wij nodig om in Ecuador te geraken.
Om 3u uit bed gesukkeld, om 4 uur stond V-tax voor de deur, om 7u waren we onderweg naar Londen.
In Heathrow flink doorstappen, een oneindig aantal keren door een of andere vorm van security. Aan de gate zelf, omdat we naar Miami vlogen, nog eens draconische veiligheidsmaatregelen: doorzoeken van de bagage, fouilleren, het elektronisch besnuffelen van de schoenen (dankjewel Mr. Reid Shoebomber voor dit extraatje)
Dit alles uiteraard met Britse hoffelijkheid en dat maakt wel wat goed...
Zoals gewoonlijk in Heathrow vertrokken we met vertraging want het was er koud en de vleugels hadden een anti-ijskuur nodig, en we moesten in de file staan om de startbaan op te mogen.
Na 9 uur kregen we een welcome to miami bienvenidos a mi-a-mi (dankjewel Will Smith voor het refreintje).
Welcome? Ja hoor, een mens voelt zich bijzonder welkom in een land waar bij het binnenkomen je vingerafdrukken en een foto genomen worden. En geloof me vrij, it takes forever and a day om door immigratie te geraken. Onze 2,5 uur marge tussen 2 vluchten was helemaal opgebruikt. Ik hou mijn hart vast voor de terugkeer naar Belgie, want dan hebben we maar anderhalf uur of zo. Zorgen voor later.
Laatste stuk: Miami - Quito. Of beter: Miami - Guayaquil, want kort voor de landing in Quito wist de piloot ons doodleuk te vertellen dat "due to the fog at Quito airport we are not landing in Quito but will be diverted to Guayaquil". Zucht...
Nu ja, hier kon niemand iets aan doen. De hotels in Guayaquil (grootste stad van het land en economisch centrum, maar dit geheel terzijde) zullen gouden zaken gedaan hebben, want elk vliegtuig werd omgeleid van Quito naar daar. Dus moest voor een paar duizend passagiers onderkomen gezocht worden. Wij waren bij the lucky ones, want we werden in een businesshotel ondergebracht, was dik in orde. Anderen waren minder gelukkig. Desalniettemin, American Airlines heeft gedaan wat ze kon vonden we, geen gemor dus.
Deze morgen dan, zijn we tegen de middag aangekomen in Quito, hoofdstad van Ecuador, gelegen op 2850 meter hoogte. De hoogte heeft zijn effect niet gemist: een medepassagier (jongetje van jaar of 10) is door vermoeidheid en gebrek aan zuurstof voor onze neus van zijn sus gedraaid. Akelig om te zien: ogen draaien plots weg en plof, daar gaat hij als een grote lappenpop. Gelukkig niks ergs, na enkele seconden was hij al terug bij bewustzijn.
Quito dus...
Ja, de stad heeft wel iets. Mooi gelegen tussen bergen en vulkanen,waar we niet zo veel van konden zien door de hardnekkige lage bewolking.
Ook een prachtig Centro Historico vol koloniale kerken en woonhuizen. Voor het San Francisco klooster staat trouwens een beeld van de stichter ervan, en dat zou een Vlaamse Franciskaner zijn (heeft iemand me verteld, ik zal het nog eens nagaan)
De kerken en kloosters zijn - op zijn Latijns - overdadig barok versierd. Wat ik nog niet gezien heb zijn de bloederige kruisigingstaferelen die ik in Argentinïe wel tegenkwam.
Morgen doen we een daguitstap naar de beroemde zaterdagmarkt van Otavalo, een stadje 100 km hiervandaan. En zondag gaan we niet naar de mis nee, maar naar de bakermat van de ketterse leer van het evolutionisme: de Galapagoseilanden.
Jawel, op zoek naar de Blue Footed Booby, remember?
Misschien post ik morgen nog een kort verslagje over Otavalo, en indien niet, dan bij leven en welzijn een weekje later.
Buenas noches chicos y chicas!
Frank
Om 3u uit bed gesukkeld, om 4 uur stond V-tax voor de deur, om 7u waren we onderweg naar Londen.
In Heathrow flink doorstappen, een oneindig aantal keren door een of andere vorm van security. Aan de gate zelf, omdat we naar Miami vlogen, nog eens draconische veiligheidsmaatregelen: doorzoeken van de bagage, fouilleren, het elektronisch besnuffelen van de schoenen (dankjewel Mr. Reid Shoebomber voor dit extraatje)
Dit alles uiteraard met Britse hoffelijkheid en dat maakt wel wat goed...
Zoals gewoonlijk in Heathrow vertrokken we met vertraging want het was er koud en de vleugels hadden een anti-ijskuur nodig, en we moesten in de file staan om de startbaan op te mogen.
Na 9 uur kregen we een welcome to miami bienvenidos a mi-a-mi (dankjewel Will Smith voor het refreintje).
Welcome? Ja hoor, een mens voelt zich bijzonder welkom in een land waar bij het binnenkomen je vingerafdrukken en een foto genomen worden. En geloof me vrij, it takes forever and a day om door immigratie te geraken. Onze 2,5 uur marge tussen 2 vluchten was helemaal opgebruikt. Ik hou mijn hart vast voor de terugkeer naar Belgie, want dan hebben we maar anderhalf uur of zo. Zorgen voor later.
Laatste stuk: Miami - Quito. Of beter: Miami - Guayaquil, want kort voor de landing in Quito wist de piloot ons doodleuk te vertellen dat "due to the fog at Quito airport we are not landing in Quito but will be diverted to Guayaquil". Zucht...
Nu ja, hier kon niemand iets aan doen. De hotels in Guayaquil (grootste stad van het land en economisch centrum, maar dit geheel terzijde) zullen gouden zaken gedaan hebben, want elk vliegtuig werd omgeleid van Quito naar daar. Dus moest voor een paar duizend passagiers onderkomen gezocht worden. Wij waren bij the lucky ones, want we werden in een businesshotel ondergebracht, was dik in orde. Anderen waren minder gelukkig. Desalniettemin, American Airlines heeft gedaan wat ze kon vonden we, geen gemor dus.
Deze morgen dan, zijn we tegen de middag aangekomen in Quito, hoofdstad van Ecuador, gelegen op 2850 meter hoogte. De hoogte heeft zijn effect niet gemist: een medepassagier (jongetje van jaar of 10) is door vermoeidheid en gebrek aan zuurstof voor onze neus van zijn sus gedraaid. Akelig om te zien: ogen draaien plots weg en plof, daar gaat hij als een grote lappenpop. Gelukkig niks ergs, na enkele seconden was hij al terug bij bewustzijn.
Quito dus...
Ja, de stad heeft wel iets. Mooi gelegen tussen bergen en vulkanen,waar we niet zo veel van konden zien door de hardnekkige lage bewolking.
Ook een prachtig Centro Historico vol koloniale kerken en woonhuizen. Voor het San Francisco klooster staat trouwens een beeld van de stichter ervan, en dat zou een Vlaamse Franciskaner zijn (heeft iemand me verteld, ik zal het nog eens nagaan)
De kerken en kloosters zijn - op zijn Latijns - overdadig barok versierd. Wat ik nog niet gezien heb zijn de bloederige kruisigingstaferelen die ik in Argentinïe wel tegenkwam.
Morgen doen we een daguitstap naar de beroemde zaterdagmarkt van Otavalo, een stadje 100 km hiervandaan. En zondag gaan we niet naar de mis nee, maar naar de bakermat van de ketterse leer van het evolutionisme: de Galapagoseilanden.
Jawel, op zoek naar de Blue Footed Booby, remember?
Misschien post ik morgen nog een kort verslagje over Otavalo, en indien niet, dan bij leven en welzijn een weekje later.
Buenas noches chicos y chicas!
Frank
zondag 22 april 2007
De Gezusters Schaar
Vanavond, in de Grenslandhallen te Hasselt
Kitsch, Camp, Glitter and Glamrock
The Scissor Sisters
Enkele quotes:
Jake Shears: "I'm not in a pussy-eating mood tonight."
Ana Matronic "You're never in a pussy-eating mood,
except when you go to China of course,
because they serve you cats over there"
of
Ana Matronic: "This one is for the ladies out there,
whether you were born as one or not"
of
Jake Shears: "You were a shitty audience for the first three songs,
but it's getting better"
En de muziek was geweldig op de koop toe
I don't feel like dancing
Oh yes we felt like dancing
Kitsch, Camp, Glitter and Glamrock
The Scissor Sisters
Enkele quotes:
Jake Shears: "I'm not in a pussy-eating mood tonight."
Ana Matronic "You're never in a pussy-eating mood,
except when you go to China of course,
because they serve you cats over there"
of
Ana Matronic: "This one is for the ladies out there,
whether you were born as one or not"
of
Jake Shears: "You were a shitty audience for the first three songs,
but it's getting better"
En de muziek was geweldig op de koop toe
I don't feel like dancing
Oh yes we felt like dancing
zondag 1 april 2007
donderdag 29 maart 2007
Een weekje later
We zijn veilig en wel thuisgeraakt (dankjewel Air France en Thalys)
Onze Frodo is ook terug van vakantie, gezond en gelukkig (én met een extra vetlaagje ;)) (dankjewel mams en paps)
Ons huis is wat verder opgeknapt (dankjewel schoonouders)
Onze foto's (2000+) zijn goed gelukt (dankjewel Canon)
Ik heb een mooie reis achter de rug (dankjewel Jim)
En jullie bedankt voor de reacties op deze blog!
Groeten,
Frank
ps. foto's op webshots volgen eerstdaags!
Onze Frodo is ook terug van vakantie, gezond en gelukkig (én met een extra vetlaagje ;)) (dankjewel mams en paps)
Ons huis is wat verder opgeknapt (dankjewel schoonouders)
Onze foto's (2000+) zijn goed gelukt (dankjewel Canon)
Ik heb een mooie reis achter de rug (dankjewel Jim)
En jullie bedankt voor de reacties op deze blog!
Groeten,
Frank
ps. foto's op webshots volgen eerstdaags!
zaterdag 24 maart 2007
Stuck in Buenos Aires
We hebben verduveld geen geluk met de vliegtuigen op deze reis.
Volgens plan zaten we nu al boven Brazilie op weg naar Charles De Gaulle, maar Air France heeft er anders over beslist. Jawel, vertraging en nog geen klein beetje ook...
Onze vlucht van 18u is alstublieft uitgesteld tot 6u morgenvroeg. De reden: de vlucht uit Parijs is woensdag te laat toegekomen, en de "crew had niet voldoende tijd om uit te rusten". Aaarrggghhh. Can you ******* believe this!?
Resultaat van dit alles: 1 nacht in het Sheraton (megaluxe, dat wel), pick-up om 2u30 (gruwel) en dan nog een nacht in Parijs, want we hebben geen Thalys meer naar Brussel die dag. Dus, if ALL goes well, zijn we zondagmiddag in Gent. Mijn zengehalte wordt stevig op de proef gesteld (maar houdt alsnog stand).
Maar goed, niet alles is kommer en kwel uiteraard. Zeker niet in Buenos Aires, die scone stede (of was dat een andere stad? ;))
Deze miljoenenstad kan vlotjes de vergelijking met Parijs, Londen of New York doorstaan. Groot, druk, hectisch verkeer, van luxueus en hip tot straatarm en bedelend.
En er is uiteraard...de tango. Ontstaan in de bordelen van de arbeiderswijk La Boca heeft deze passionele dans eerst Europa en dan de rest van de wereld veroverd. Hier in BA houdt men de traditie stevig overeind. Tangoshows (de ene al beter dan de andere) zijn overal te bekijken.
Wij hebben de show van El Viejo Almacen bezocht, een van de betere volgens de gids. Dinner and pickup inclusive, makkelijk. Dinner was ok, maar niet super, maar de dans was subliem.
Jammer dat ze de - euhm - scope van de show willen verbreden, want halverwege de show was er een optreden van het soort Indiaanse panfluitisten dat je bij ons in de Veldstraat ook wel eens kunt zien, met poncho en al. De menigte was laaiend enthousiast (toegegeven, de muziek die ze produceerden was kwaliteit), maar wij keken toch even fronsend naar elkaar. Een beetje out-of-place in een tangoshow... Maar goed, toch een leuke avond gehad.
Voila, straks probeer ik nog een hazeslaapje voor de pick-up van half drie. Zucht ;)
Duimen dat alles nu vlotjes gaat!
Groeten uit het Sheraton in BA
Frank
Volgens plan zaten we nu al boven Brazilie op weg naar Charles De Gaulle, maar Air France heeft er anders over beslist. Jawel, vertraging en nog geen klein beetje ook...
Onze vlucht van 18u is alstublieft uitgesteld tot 6u morgenvroeg. De reden: de vlucht uit Parijs is woensdag te laat toegekomen, en de "crew had niet voldoende tijd om uit te rusten". Aaarrggghhh. Can you ******* believe this!?
Resultaat van dit alles: 1 nacht in het Sheraton (megaluxe, dat wel), pick-up om 2u30 (gruwel) en dan nog een nacht in Parijs, want we hebben geen Thalys meer naar Brussel die dag. Dus, if ALL goes well, zijn we zondagmiddag in Gent. Mijn zengehalte wordt stevig op de proef gesteld (maar houdt alsnog stand).
Maar goed, niet alles is kommer en kwel uiteraard. Zeker niet in Buenos Aires, die scone stede (of was dat een andere stad? ;))
Deze miljoenenstad kan vlotjes de vergelijking met Parijs, Londen of New York doorstaan. Groot, druk, hectisch verkeer, van luxueus en hip tot straatarm en bedelend.
En er is uiteraard...de tango. Ontstaan in de bordelen van de arbeiderswijk La Boca heeft deze passionele dans eerst Europa en dan de rest van de wereld veroverd. Hier in BA houdt men de traditie stevig overeind. Tangoshows (de ene al beter dan de andere) zijn overal te bekijken.
Wij hebben de show van El Viejo Almacen bezocht, een van de betere volgens de gids. Dinner and pickup inclusive, makkelijk. Dinner was ok, maar niet super, maar de dans was subliem.
Jammer dat ze de - euhm - scope van de show willen verbreden, want halverwege de show was er een optreden van het soort Indiaanse panfluitisten dat je bij ons in de Veldstraat ook wel eens kunt zien, met poncho en al. De menigte was laaiend enthousiast (toegegeven, de muziek die ze produceerden was kwaliteit), maar wij keken toch even fronsend naar elkaar. Een beetje out-of-place in een tangoshow... Maar goed, toch een leuke avond gehad.
Voila, straks probeer ik nog een hazeslaapje voor de pick-up van half drie. Zucht ;)
Duimen dat alles nu vlotjes gaat!
Groeten uit het Sheraton in BA
Frank
dinsdag 20 maart 2007
Nog een stap...
En we vallen van de rand van de wereld. Welkom in Ushuaia, meest zuidelijke stad van de wereld. Hierbij vergeten we gemakshalve Puerto Williams in Chili die aan de overkant van het Beagle kanaal ligt. Ha, denken de Ushuaianen, onze stad is tenminste een stad en geen dorp met ijzeren barakken. Voila.
Ja ja, je moet van goeden huize zijn om deze stad zijn status te ontnemen. We gunnen het ze, ondanks de hypercommercie die hier heerst...
Los van dit alles, Ushuaia ligt in een dramatische setting: aan de rand van het winderige Beagle-kanaal en aan de voet van een bergketen (met wat verse sneeuw ondertussen).
Winderig, dat hebben we aan den lijve ondervonden: een tocht op een zeilboot bij een strakke wind van 80 km/u. Leutig, maar soaking wet, tot op de onderbroek toe (en dat met een waterdichte regenbroek aan).
Vandaag een wandeling langs het Beagle-kanaal en door bossen in Parque Nacional Tierra Del Fuego (Vuurland dus). Modderig, maar de vuile schoenen en broek waard.
Tja, hier in Ushuaia meren ook de boten aan die vertrekken naar Antarctica, met namen als Polar Pioneer en enkele boten met onontcijferbaar Russische namen. Het is maar 1000 km vanaf hier, een mens kan daar niet voor sukkelen.
Ja, je voelt ons al aankomen. Wie weet wagen we ons in de komende jaren nog een stapje zuidelijker?
Morgen nog een boottripje en dan een avondvlucht met onze favoriete airline naar Buenos Aires. En tegen dan is het bijna tijd om de Grote Oversteek te maken he.
Hasta Luego!
Frank
Ja ja, je moet van goeden huize zijn om deze stad zijn status te ontnemen. We gunnen het ze, ondanks de hypercommercie die hier heerst...
Los van dit alles, Ushuaia ligt in een dramatische setting: aan de rand van het winderige Beagle-kanaal en aan de voet van een bergketen (met wat verse sneeuw ondertussen).
Winderig, dat hebben we aan den lijve ondervonden: een tocht op een zeilboot bij een strakke wind van 80 km/u. Leutig, maar soaking wet, tot op de onderbroek toe (en dat met een waterdichte regenbroek aan).
Vandaag een wandeling langs het Beagle-kanaal en door bossen in Parque Nacional Tierra Del Fuego (Vuurland dus). Modderig, maar de vuile schoenen en broek waard.
Tja, hier in Ushuaia meren ook de boten aan die vertrekken naar Antarctica, met namen als Polar Pioneer en enkele boten met onontcijferbaar Russische namen. Het is maar 1000 km vanaf hier, een mens kan daar niet voor sukkelen.
Ja, je voelt ons al aankomen. Wie weet wagen we ons in de komende jaren nog een stapje zuidelijker?
Morgen nog een boottripje en dan een avondvlucht met onze favoriete airline naar Buenos Aires. En tegen dan is het bijna tijd om de Grote Oversteek te maken he.
Hasta Luego!
Frank
maandag 19 maart 2007
Do the Double U
In de Torres Del Paine heb je twee keuzes. je doet de "Double U" (de W dus) of je doet "The Circuit". The Circuit of El Circuito is voor de coole gasten en geeft je permissie om te stoefen: een week tijd, 90 km in de benen en terrein om U tegen te zeggen (sneeuwstormen, modder tot over de knieen bvb). Het andere scenario is eenvoudiger: 76 km op 5 dagen met overnachting in de refugio´s, meer op onze maat gesneden dus ;)
En man man wat een tocht...
De Torres zelf rijzen als drie granieten torens uit een meer en domineren het landschap.
Het vergt een helse klim en knie-vernielende afdaling op en van de rotsen om ze van dicht te zien, maar dat is het helemaal waard.
Groene valleien, ijzige gletsjers, azuurblauwe meren en rijzige bergen met ronkende namen zoals Los Cuernos (de Horens) of Paine Grande maken het plaatje volledig.
En dat allemaal onder een (grotendeels) stralende zon. De eerste en laatste dag speelde de zon wat kat en muis, maar op dag twee en drie was ze onaantastbaar. De sunscreen Vichy factor 50 kwam goed van pas :)
In de refugio´s leuke contacten gelegd, onder andere met enkele Engelse wetenschappers, die net terug waren uit Antarctica. De ene deed ijsboringen, de andere hield zich bezig met "tidal animals". Nog eens met hen gecheckt, jawel: Global Warming is "very likely", maw een feit dus.
Nu zijn we op het meest zuidelijke punt van onze reis aanbeland, Ushuaia in Tierra Del Fuego, de stad die heel erg prat gaat op zijn status van meest zuidelijke stad van de wereld. Het weer is hier zoals je het je voorstelt: winderig, regenachtig en FRIS!
De komende dagen blijven we hier in de buurt: excursie op Beagle Channel, wandeling in Tierra Del Fuego National Park. Maar meer daarover in een volgende blopgpost.
Hasta luego!
Frank
En man man wat een tocht...
De Torres zelf rijzen als drie granieten torens uit een meer en domineren het landschap.
Het vergt een helse klim en knie-vernielende afdaling op en van de rotsen om ze van dicht te zien, maar dat is het helemaal waard.
Groene valleien, ijzige gletsjers, azuurblauwe meren en rijzige bergen met ronkende namen zoals Los Cuernos (de Horens) of Paine Grande maken het plaatje volledig.
En dat allemaal onder een (grotendeels) stralende zon. De eerste en laatste dag speelde de zon wat kat en muis, maar op dag twee en drie was ze onaantastbaar. De sunscreen Vichy factor 50 kwam goed van pas :)
In de refugio´s leuke contacten gelegd, onder andere met enkele Engelse wetenschappers, die net terug waren uit Antarctica. De ene deed ijsboringen, de andere hield zich bezig met "tidal animals". Nog eens met hen gecheckt, jawel: Global Warming is "very likely", maw een feit dus.
Nu zijn we op het meest zuidelijke punt van onze reis aanbeland, Ushuaia in Tierra Del Fuego, de stad die heel erg prat gaat op zijn status van meest zuidelijke stad van de wereld. Het weer is hier zoals je het je voorstelt: winderig, regenachtig en FRIS!
De komende dagen blijven we hier in de buurt: excursie op Beagle Channel, wandeling in Tierra Del Fuego National Park. Maar meer daarover in een volgende blopgpost.
Hasta luego!
Frank
zondag 11 maart 2007
Een tsunami van ijs
Een tsunami van ijs, abrupt eindigend in een muur van 50 meter hoog, 5 km breed. Dat is de Perito Moreno gletsjer. Absoluut adembenemend en alleen al hiervoor zou je de lange reis zuidwaarts ondernemen. Man man man wat een spektakel. We hebben - sorry als dit wat blase klinkt - al heel wat gezien op onze reizen, maar dit is van een klasse apart.
Het is er compleet stil, en af en toe klinkt een onheilspellend gekraak wanneer de gletsjer zich weer nestelt op zijn bedding. Groots spektakel wanneer huizenhoge brokken ijs afkraken en zich met donderend geweld in het meer storten. Kippevelmomenten, echt waar.
En we hebben ze op foto (wat dacht je dan ;))
Het weer zat ons niet mee gisterenmorgen. Grijze hemel, druilerige regen... Tja, dit is dan ook Patagonie, take it or leave it. Gelukkig, tegen de middag een stevige opklaring en we mochten El Glaciar zien in al zijn glorie. Van het diepste blauw tot het helste wit...
Dit is nu onze laatste dag in El Calafate. Morgen rijden we door naar Puerto Natales, en beginnen we aan onze vijfdaagse hike in Parque Nacional Torres Del Paine.
We zijn er nu ook in geslaagd om de rest van onze reis bij elkaar te puzzelen, wat niet eenvoudig is. Een extra vlucht met Aerolineas (ja, sleeping with the enemy, I know) naar Ushuaia, een andere vlucht dagje uitgesteld, alles zou nu netjes moeten passen.
Groeten en tot binnenkort (even geduld, geen internet in de Torres ;))
Frank
Het is er compleet stil, en af en toe klinkt een onheilspellend gekraak wanneer de gletsjer zich weer nestelt op zijn bedding. Groots spektakel wanneer huizenhoge brokken ijs afkraken en zich met donderend geweld in het meer storten. Kippevelmomenten, echt waar.
En we hebben ze op foto (wat dacht je dan ;))
Het weer zat ons niet mee gisterenmorgen. Grijze hemel, druilerige regen... Tja, dit is dan ook Patagonie, take it or leave it. Gelukkig, tegen de middag een stevige opklaring en we mochten El Glaciar zien in al zijn glorie. Van het diepste blauw tot het helste wit...
Dit is nu onze laatste dag in El Calafate. Morgen rijden we door naar Puerto Natales, en beginnen we aan onze vijfdaagse hike in Parque Nacional Torres Del Paine.
We zijn er nu ook in geslaagd om de rest van onze reis bij elkaar te puzzelen, wat niet eenvoudig is. Een extra vlucht met Aerolineas (ja, sleeping with the enemy, I know) naar Ushuaia, een andere vlucht dagje uitgesteld, alles zou nu netjes moeten passen.
Groeten en tot binnenkort (even geduld, geen internet in de Torres ;))
Frank
vrijdag 9 maart 2007
Today is I-Hate-Aerolineas-Argentinas Day
We are not amused!
Stonden we braafjes om 6u30 op, checken we in om 7u op Trelew Airport, om de vlucht van 8u15 te nemen... Niet dus, geen vlucht te bekennen tot 10u30 toen we te horen kregen dat onze vlucht geannuleerd was.
Zomaar. Blijven we speciaal langer om een vliegtuig te kunnen nemen (woensdag was er geen), dan lappen ze ons dit.
Dus vanaf nu is deze dag I-Hate-Aerolineas-Argentinas dag.
Later kregen we te horen dat door het slechte weer het - behoorlijk grote - vliegtuig dat uit Buenos Aires komt niet veilig kon landen op de kleine landingsbaan van Trelew. Duh! Dat zou dan willen zeggen dat in 50% van de gevallen deze vlucht geannuleerd wordt?
Proper.... Leg dan geen vlucht in he...
Nu, na de initiele woede en de daaropvolgende teleurstelling besloten we de bus te nemen van 15 uur naar Rio Gallegos plus de bus van 5 uur naar El Calafate. 20 uur bus voor de boeg...
De bus zelf vertrok ook al met 2 uur vertraging (oh ergernis), maar ok, nu zijn we goed en wel in El Calafate. Voor morgen hebben we een excursie naar de Perito Moreno gletsjer geboekt.
Inshallah met goed weer, maar het weerbericht spreekt ons tegen. We zien wel.
Groeten van twee ondertussen niet meer humeurige reizigers :)
Stonden we braafjes om 6u30 op, checken we in om 7u op Trelew Airport, om de vlucht van 8u15 te nemen... Niet dus, geen vlucht te bekennen tot 10u30 toen we te horen kregen dat onze vlucht geannuleerd was.
Zomaar. Blijven we speciaal langer om een vliegtuig te kunnen nemen (woensdag was er geen), dan lappen ze ons dit.
Dus vanaf nu is deze dag I-Hate-Aerolineas-Argentinas dag.
Later kregen we te horen dat door het slechte weer het - behoorlijk grote - vliegtuig dat uit Buenos Aires komt niet veilig kon landen op de kleine landingsbaan van Trelew. Duh! Dat zou dan willen zeggen dat in 50% van de gevallen deze vlucht geannuleerd wordt?
Proper.... Leg dan geen vlucht in he...
Nu, na de initiele woede en de daaropvolgende teleurstelling besloten we de bus te nemen van 15 uur naar Rio Gallegos plus de bus van 5 uur naar El Calafate. 20 uur bus voor de boeg...
De bus zelf vertrok ook al met 2 uur vertraging (oh ergernis), maar ok, nu zijn we goed en wel in El Calafate. Voor morgen hebben we een excursie naar de Perito Moreno gletsjer geboekt.
Inshallah met goed weer, maar het weerbericht spreekt ons tegen. We zien wel.
Groeten van twee ondertussen niet meer humeurige reizigers :)
woensdag 7 maart 2007
Vuelve Al Sur
Vuelve Al Sur...Terugkeer naar het Zuiden.
De titel van een schitterend tangonummer, en voor mij de realiteit.
Tien jaar geleden was ik hier al, aan de Atlantische kust, weliswaar in ander gezelschap en in een ander seizoen. Toen was het hier winter en koud, nu nazomer, maar met zomerse temperaturen (25 graden).
De stad Puerto Madryn is in die tien jaar flink aangekomen, jammer genoeg niet altijd op een esthetisch verantwoorde manier. Hoewel de stad opgeknapt is, en er moderner uitziet, zijn aan de kust de typische littekens bijgekomen die we zelf maar al te goed kennen van onze eigen volgebouwde kust. Gelukkig nog niet in de mate van pakweg een Blankenberge, maar toch...
Nu, waarom zijn we hier, en waarom was ik hier 10 jaar geleden ook? De attractie van de streek is Peninsula Valdes, een schiereiland zo groot als Vlaanderen, met een schitterend scala aan zeezoogdieren en aanverwanten: walvissen, orka´s, zeeleeuwen, zeeolifanten, pinguins tot guanaco´s, gordeldieren en struisvogelachtigen toe.
Walvissen zijn er evenwel nu niet, het is het seizoen niet, die heb ik de vorige keer gezien tijdens de winter. Orka´s zijn er wel, op een bepaalde plaats (Punta Norte), waar ze een uniek jaagpatroon volgen. Ze gooien zich op het strand vanuit de kolkende branding in de hoop een zeeleeuwenpup te verschalken. We hoopten dit ook te mogen meemaken, maar de ranger wist te vertellen dat de orka´s zich al enkele dagen niet vertoond hadden. Niks aan te doen, als we per se orka´s willen zien dan moeten we maar naar Sea World gaan.
De andere dieren waren er wel: zeeleeuwen in groten getale, zeeolifanten en pinguins eerder schaars. Vanuit het dorpje Puerto Piramides zijn we dan nog enkele zeeleeuwenkolonies gaan bekijken met een zodiac. Op die manier kom je dichter bij de dieren dan op land.
Onze gids Mary vertelde ons nog volgend verhaal:
door de economische groei zijn veel mensen in de streek komen wonen. Meer mensen betekent meer afval. Meer afval betekent meer voedsel voor de meeuwen, die sterk in getal toegenomen zijn. Deze meeuwen hebben ook de gewoonte om stukken dode huid van walvissen af te pikken (een soort van peeling eigenlijk), allemaal zeer onschuldig en nuttig. Maar je kunt je voorstellen, als veel meeuwen een stuk van de peeling willen meepikken dan schiet er niet veel dode huid meer over. Levende huid en vetlaag, dat wel. En ja, je raadt het al, een bepaalde groep meeuwen heeft de smaak van de vetlaag ontdekt en valt de walvissen nu lastig door diepe gaten in hun huid te pikken. De enige manier waarop de walvis dit kan vermijden is door te duiken. Nu moet je weten dat de walvissen die hier in de buurt rondzwemmen bijna allemaal zogende moeders met een kalf zijn. Veel energie gaat dus verloren aan het ontwijken van de meeuwen en dat zorgt voor problemen tijdens het zogen. Een groep wetenschappers onderzoekt nu hoe groot de populatie meeuwen is die dat gedrag vertoont, met de bedoeling om deze groep te elimineren.
Of hoe de mens weer eens zijn omgeving aantast...
Sinds gisteren zitten we in Trelew, de grootste stad van de provincie Chubut, omdat we morgen een vliegtuig nemen naar El Calafate. Er is geen rechtstreekse busverbinding en de afstand is vermoeiend groot. Vliegen is de beste optie.
Hier in Trelew is niet bijster veel te doen. Gisteren zijn we nog even naar het Welshe dorpje Gaiman geweest om van een Welsh afternoon tea (calorieboost) te genieten. We hebben hetzelfde teehuis gekozen als 10 jaar geleden. De charmante dame die het toen runde (Marta Rees) is blijkbaar vorig jaar overleden, haar kleindochter runt de zaak nu.
En, om de schaarste aan pinguins op Peninsula Valdes goed te maken is er een veel betere optie: Punta Tombo, de grootste pinguinkolonie op het continent, met een half miljoen bewoners, een echte pinguinmetropool. Onder leiding van de gids mag je tussen de pinguins wandelen, die zich niet veel aantrekken van de bezoekende aliens.
Ziezo, we zijn weer up to date.
Morgenvroeg dus een grote sprong zuidwaarts, naar de Glaciar Perito Moreno, een van de mooiste gletsjers ter wereld naar men zegt.
Keep you posted. Hasta luego!
De titel van een schitterend tangonummer, en voor mij de realiteit.
Tien jaar geleden was ik hier al, aan de Atlantische kust, weliswaar in ander gezelschap en in een ander seizoen. Toen was het hier winter en koud, nu nazomer, maar met zomerse temperaturen (25 graden).
De stad Puerto Madryn is in die tien jaar flink aangekomen, jammer genoeg niet altijd op een esthetisch verantwoorde manier. Hoewel de stad opgeknapt is, en er moderner uitziet, zijn aan de kust de typische littekens bijgekomen die we zelf maar al te goed kennen van onze eigen volgebouwde kust. Gelukkig nog niet in de mate van pakweg een Blankenberge, maar toch...
Nu, waarom zijn we hier, en waarom was ik hier 10 jaar geleden ook? De attractie van de streek is Peninsula Valdes, een schiereiland zo groot als Vlaanderen, met een schitterend scala aan zeezoogdieren en aanverwanten: walvissen, orka´s, zeeleeuwen, zeeolifanten, pinguins tot guanaco´s, gordeldieren en struisvogelachtigen toe.
Walvissen zijn er evenwel nu niet, het is het seizoen niet, die heb ik de vorige keer gezien tijdens de winter. Orka´s zijn er wel, op een bepaalde plaats (Punta Norte), waar ze een uniek jaagpatroon volgen. Ze gooien zich op het strand vanuit de kolkende branding in de hoop een zeeleeuwenpup te verschalken. We hoopten dit ook te mogen meemaken, maar de ranger wist te vertellen dat de orka´s zich al enkele dagen niet vertoond hadden. Niks aan te doen, als we per se orka´s willen zien dan moeten we maar naar Sea World gaan.
De andere dieren waren er wel: zeeleeuwen in groten getale, zeeolifanten en pinguins eerder schaars. Vanuit het dorpje Puerto Piramides zijn we dan nog enkele zeeleeuwenkolonies gaan bekijken met een zodiac. Op die manier kom je dichter bij de dieren dan op land.
Onze gids Mary vertelde ons nog volgend verhaal:
door de economische groei zijn veel mensen in de streek komen wonen. Meer mensen betekent meer afval. Meer afval betekent meer voedsel voor de meeuwen, die sterk in getal toegenomen zijn. Deze meeuwen hebben ook de gewoonte om stukken dode huid van walvissen af te pikken (een soort van peeling eigenlijk), allemaal zeer onschuldig en nuttig. Maar je kunt je voorstellen, als veel meeuwen een stuk van de peeling willen meepikken dan schiet er niet veel dode huid meer over. Levende huid en vetlaag, dat wel. En ja, je raadt het al, een bepaalde groep meeuwen heeft de smaak van de vetlaag ontdekt en valt de walvissen nu lastig door diepe gaten in hun huid te pikken. De enige manier waarop de walvis dit kan vermijden is door te duiken. Nu moet je weten dat de walvissen die hier in de buurt rondzwemmen bijna allemaal zogende moeders met een kalf zijn. Veel energie gaat dus verloren aan het ontwijken van de meeuwen en dat zorgt voor problemen tijdens het zogen. Een groep wetenschappers onderzoekt nu hoe groot de populatie meeuwen is die dat gedrag vertoont, met de bedoeling om deze groep te elimineren.
Of hoe de mens weer eens zijn omgeving aantast...
Sinds gisteren zitten we in Trelew, de grootste stad van de provincie Chubut, omdat we morgen een vliegtuig nemen naar El Calafate. Er is geen rechtstreekse busverbinding en de afstand is vermoeiend groot. Vliegen is de beste optie.
Hier in Trelew is niet bijster veel te doen. Gisteren zijn we nog even naar het Welshe dorpje Gaiman geweest om van een Welsh afternoon tea (calorieboost) te genieten. We hebben hetzelfde teehuis gekozen als 10 jaar geleden. De charmante dame die het toen runde (Marta Rees) is blijkbaar vorig jaar overleden, haar kleindochter runt de zaak nu.
En, om de schaarste aan pinguins op Peninsula Valdes goed te maken is er een veel betere optie: Punta Tombo, de grootste pinguinkolonie op het continent, met een half miljoen bewoners, een echte pinguinmetropool. Onder leiding van de gids mag je tussen de pinguins wandelen, die zich niet veel aantrekken van de bezoekende aliens.
Ziezo, we zijn weer up to date.
Morgenvroeg dus een grote sprong zuidwaarts, naar de Glaciar Perito Moreno, een van de mooiste gletsjers ter wereld naar men zegt.
Keep you posted. Hasta luego!
zaterdag 3 maart 2007
Vulkanen, Allerheiligenmeren en aankomst in Klein Zwitserland
O o ik zit achter met dit hele bloggedoe.
Goed, ik ga het kort houden want ik heb net de cocktail a la casa achterovergekapt in ons hotel in Bariloche en ik voel het wel een beetje.
Ik was bij de pinguinos gebleven he? Juist.
De dag erop gingen we onze vulkaan even van nabij inspecteren. Of het schuune van verre was maar verre van schuune. Niet dus. Alhoewel, kleine schoonheidsfoutjes komen uiteindelijk toch aan het licht. Een kraterpuistje, de hellingen toch niet helemaal symmetrisch...Ach, het ding kan er ook niks aan doen. We hebben de vulkaan eer betoond door onze wandeling aan zijn basis, van Petrohue hotel aan de oever van Lago Todos Los Santos (mooie naam!) naar Paso Desolacion (ook mooie naam!) . En dat onder een blakende zon.
De dag erop keerden we terug naar dezelfde plaats, maar met een ander doel. Cruce De Los Lagos!, of het oversteken van de meren.
Jawel, in plaats van een saaie busreis naar Argentinie, kun je afwisselend met boot en bus de Andeaanse meren oversteken tot in Bariloche. Veel volk (grotendeels 65+ en Amerikaans van nationaliteit), en overgeorganiseerde tourguides. Mooie tocht, helaas onder een grotendeels grijze hemel. Onderweg uiteraard wat mensen leren kennen: Virginia, een Amerikaanse flower power lady op leeftijd die in de jaren 70 nog in Oostende gewoond heeft (of all places), en Ian, Ozzie-bloke onderweg van Londen naar Australie. We hebben hem uitgenodigd voor de Gentse feesten ;)
Nu zijn we in Bariloche, Argentinie, en eigenlijk al klaar om terug te vertrekken.
Bariloche is een kopie van een Zwitserse bergstad, met Sint-Bernardhonden en chalets, kaasfondue en al wat er bij hoort. De schitterende ligging incluis.
De eerste dag hier hebben we het Ciruito Chico afgefietst, onder een stralende zon, maar met een strakke tegenwind. 60 km op zijn Tom Boontjes, helling op en neer. Zadel- en spierpijn als resultaat, maar wel mooie tocht. Gisteren een wandeling van 18 km in Parque Nacional Los Arrayanes, een bosrijk gebied aan de noordkant van het meer. Aan lichaamsbeweging ontbreekt het ons niet, dat is zeker.
Goed, er staan mensen te dringen om deze pc te bemachtigen dus ik ga afsluiten. Meer vanuit Puerto Madryn aan de Atlantische kust...
Hasta luego!
Frank
Goed, ik ga het kort houden want ik heb net de cocktail a la casa achterovergekapt in ons hotel in Bariloche en ik voel het wel een beetje.
Ik was bij de pinguinos gebleven he? Juist.
De dag erop gingen we onze vulkaan even van nabij inspecteren. Of het schuune van verre was maar verre van schuune. Niet dus. Alhoewel, kleine schoonheidsfoutjes komen uiteindelijk toch aan het licht. Een kraterpuistje, de hellingen toch niet helemaal symmetrisch...Ach, het ding kan er ook niks aan doen. We hebben de vulkaan eer betoond door onze wandeling aan zijn basis, van Petrohue hotel aan de oever van Lago Todos Los Santos (mooie naam!) naar Paso Desolacion (ook mooie naam!) . En dat onder een blakende zon.
De dag erop keerden we terug naar dezelfde plaats, maar met een ander doel. Cruce De Los Lagos!, of het oversteken van de meren.
Jawel, in plaats van een saaie busreis naar Argentinie, kun je afwisselend met boot en bus de Andeaanse meren oversteken tot in Bariloche. Veel volk (grotendeels 65+ en Amerikaans van nationaliteit), en overgeorganiseerde tourguides. Mooie tocht, helaas onder een grotendeels grijze hemel. Onderweg uiteraard wat mensen leren kennen: Virginia, een Amerikaanse flower power lady op leeftijd die in de jaren 70 nog in Oostende gewoond heeft (of all places), en Ian, Ozzie-bloke onderweg van Londen naar Australie. We hebben hem uitgenodigd voor de Gentse feesten ;)
Nu zijn we in Bariloche, Argentinie, en eigenlijk al klaar om terug te vertrekken.
Bariloche is een kopie van een Zwitserse bergstad, met Sint-Bernardhonden en chalets, kaasfondue en al wat er bij hoort. De schitterende ligging incluis.
De eerste dag hier hebben we het Ciruito Chico afgefietst, onder een stralende zon, maar met een strakke tegenwind. 60 km op zijn Tom Boontjes, helling op en neer. Zadel- en spierpijn als resultaat, maar wel mooie tocht. Gisteren een wandeling van 18 km in Parque Nacional Los Arrayanes, een bosrijk gebied aan de noordkant van het meer. Aan lichaamsbeweging ontbreekt het ons niet, dat is zeker.
Goed, er staan mensen te dringen om deze pc te bemachtigen dus ik ga afsluiten. Meer vanuit Puerto Madryn aan de Atlantische kust...
Hasta luego!
Frank
dinsdag 27 februari 2007
Bumpy ride to the pinguinos on Chiloe
De eerste dag doe je het best rustig aan, niet te veel fysieke inspanningen. Een excursie met een gids naar de pinguins op het eiland Chiloe leek ons ideaal.
Om 9 u ´s morgens kwam Sergio, onze gids, ons oppikken. No habla ingles blijkbaar en wij no habla español (allee ik een klein beetje Pfaff-spaans, dat wel). Ach, niet erg, lukt zo ook wel. Sympatieke jongen, en niet onknap, meer moeten we niet hebben.
De korte, maar hevige ferryrit naar Chiloe heeft de jongen evenwel genekt. Mi siento mal, zei em, en of ik het stuur even wou overnemen. Tuurlijk.
Even kort over Chiloe zelf: een eiland, 100 op 50 km, zeer groen en regenachtig (nee, wij hadden zon), en vol rollende heuvels en groene weiden, zeer charmant. En qua cultuur heel typisch naar men zegt, anders dan de rest van Chili. Soit.
En ze hebben dus ook pinguins. En jullie weten, wij zijn dol op pinguins.
Magellaanse en Humboldts hebben ze, ze lijken op elkaar, maar de ene heeft een streepke meer op de buik dan de andere. Darwin zal wel weten waarom...
Ze zijn zoals alle pinguins bijzonder fotogeniek, tenminste als de camera mee wil. Jawel, mijn zoomlens had het lef om de veelzeggende foutmelding Err 99 te tonen op het display. Ik heb me er net van kunnen weerhouden het ding in zee te kieperen (zeer herkenbare reactie voor de mensen die me goed kennen) . Jim daarentegen heeft een 25-tal foto´s genomen, dus materiaal genoeg. En, jawel, mijn camera werkt nog, maar niet met de zoomlens. Techniek, ha, can´t live with it en can´t live without it.
Dit was trouwens allemaal nieuws van gisteren, oud nieuws dus.
Op dit moment zijn we net terug van een schitterende dag wandelen aan de voet van de vulkaan Osorno (je weet wel, El Volcan Perfecto). Prachtig weer gehad, dat geef ik jullie nog mee.
Voor een volledig verslag nog even geduld tot de volgende blogpost.
Groetjes, noch immer aus Puerto Varas
Om 9 u ´s morgens kwam Sergio, onze gids, ons oppikken. No habla ingles blijkbaar en wij no habla español (allee ik een klein beetje Pfaff-spaans, dat wel). Ach, niet erg, lukt zo ook wel. Sympatieke jongen, en niet onknap, meer moeten we niet hebben.
De korte, maar hevige ferryrit naar Chiloe heeft de jongen evenwel genekt. Mi siento mal, zei em, en of ik het stuur even wou overnemen. Tuurlijk.
Even kort over Chiloe zelf: een eiland, 100 op 50 km, zeer groen en regenachtig (nee, wij hadden zon), en vol rollende heuvels en groene weiden, zeer charmant. En qua cultuur heel typisch naar men zegt, anders dan de rest van Chili. Soit.
En ze hebben dus ook pinguins. En jullie weten, wij zijn dol op pinguins.
Magellaanse en Humboldts hebben ze, ze lijken op elkaar, maar de ene heeft een streepke meer op de buik dan de andere. Darwin zal wel weten waarom...
Ze zijn zoals alle pinguins bijzonder fotogeniek, tenminste als de camera mee wil. Jawel, mijn zoomlens had het lef om de veelzeggende foutmelding Err 99 te tonen op het display. Ik heb me er net van kunnen weerhouden het ding in zee te kieperen (zeer herkenbare reactie voor de mensen die me goed kennen) . Jim daarentegen heeft een 25-tal foto´s genomen, dus materiaal genoeg. En, jawel, mijn camera werkt nog, maar niet met de zoomlens. Techniek, ha, can´t live with it en can´t live without it.
Dit was trouwens allemaal nieuws van gisteren, oud nieuws dus.
Op dit moment zijn we net terug van een schitterende dag wandelen aan de voet van de vulkaan Osorno (je weet wel, El Volcan Perfecto). Prachtig weer gehad, dat geef ik jullie nog mee.
Voor een volledig verslag nog even geduld tot de volgende blogpost.
Groetjes, noch immer aus Puerto Varas
Nog niet bij de Grote Voeten, wel bij de Grote Meren
Lieve lezers
Een trip van 36 uur is niet niks. Maar jong en veerkrachtig als we - nog altijd - zijn, kunnen we daar zonder meer tegen. Maar toch zijn we wel een beetje moe. Gent - Brussel - Parijs - Santiago (14 uur) - Puerto Varas kruipt in de kleren. Maar who cares, bij het aanschouwen van al dit moois. Vermoeidheid, daar denken we niet meer aan, bij het uitzicht op de pijnlijk kegelvormige perfectie van Volcan Osorno. De stichters van Puerto Varas, op de oevers van Lago Llanquihue (onuitspreekbaar, ik geef toe) hadden ongetwijeld een uitgekiend biznizplan voor ogen toen ze hun Deutsche Enclave hier stichtten, in het hart van het Chileense merengebied. Genau een wunderbar aussicht, moesten ze gedacht hebben. En met het wunderbare aussicht komen vele decennia later de horden toeristen van datzelfde aussicht genieten. Jawel, het is hier bijzonder schoon.
Eventjes hadden we het euvele idee om Osorno te beklimmen, maar de charmante Frau Appel (ja zo heet ze) verzekerde ons met de glimlach dat "enige ervaring toch wenselijk was". Dag idee. Andere optie dan...tripje naar de pinguins op het eiland Chiloe? Hmm, rustig voor de eerste dag, ideaal om mee te beginnen. Hebben we dan ook gedaan, maar meer daarover in een volgend blogverslagje. Kinderbedtijd nu.
Viele Grussen aus Puerto Varas!
Een trip van 36 uur is niet niks. Maar jong en veerkrachtig als we - nog altijd - zijn, kunnen we daar zonder meer tegen. Maar toch zijn we wel een beetje moe. Gent - Brussel - Parijs - Santiago (14 uur) - Puerto Varas kruipt in de kleren. Maar who cares, bij het aanschouwen van al dit moois. Vermoeidheid, daar denken we niet meer aan, bij het uitzicht op de pijnlijk kegelvormige perfectie van Volcan Osorno. De stichters van Puerto Varas, op de oevers van Lago Llanquihue (onuitspreekbaar, ik geef toe) hadden ongetwijeld een uitgekiend biznizplan voor ogen toen ze hun Deutsche Enclave hier stichtten, in het hart van het Chileense merengebied. Genau een wunderbar aussicht, moesten ze gedacht hebben. En met het wunderbare aussicht komen vele decennia later de horden toeristen van datzelfde aussicht genieten. Jawel, het is hier bijzonder schoon.
Eventjes hadden we het euvele idee om Osorno te beklimmen, maar de charmante Frau Appel (ja zo heet ze) verzekerde ons met de glimlach dat "enige ervaring toch wenselijk was". Dag idee. Andere optie dan...tripje naar de pinguins op het eiland Chiloe? Hmm, rustig voor de eerste dag, ideaal om mee te beginnen. Hebben we dan ook gedaan, maar meer daarover in een volgend blogverslagje. Kinderbedtijd nu.
Viele Grussen aus Puerto Varas!
vrijdag 23 februari 2007
De avond ervoor
De out-of-office is ingesteld
De fleece hangt te drogen
De onderbroekjes ook
De rugzak is van de zolder gehaald
De ticketsmoneypassport liggen klaar
De hond is op logies
(en mist ons niet - maar wij hem wel)
4 weken 28 dagen puur natuur
In het land van de Grote Voeten
Daar leven we toch voor
De fleece hangt te drogen
De onderbroekjes ook
De rugzak is van de zolder gehaald
De ticketsmoneypassport liggen klaar
De hond is op logies
(en mist ons niet - maar wij hem wel)
4 weken 28 dagen puur natuur
In het land van de Grote Voeten
Daar leven we toch voor
Abonneren op:
Posts (Atom)
