dinsdag 16 februari 2010

Aloha from Hawai'i !

Aloha lieve mensen

Terwijl jullie in de sneeuw zitten (ik hoorde net het weerbericht op Radio 1 gniffel), zitten wij hier op het zonneterras van Maui Sunseekers hotel in Kihei te genieten van de ondergaande zon, met een glas cava. Hey, we zijn wel op huwelijksreis he, dus 't is gepermitteerd.
Hoe zal ik de reis tot nu toe samenvatten...? Amerikanen beschrijven Hawai'i als paradijselijk. Wel, Amerikanen hebben de neiging om een beetje te overdrijven. Iets wat we al langer weten, niet? Dus, de super-superlatieven mogen eigenlijk wel een beetje gedimd worden. Een ongerept paradijs is dit niet. Amerikanen exploiteren, en dat hebben ze dus ook met Hawai'i gedaan. Bebouwing, verkeer, koning auto, you name it...Op TV zagen we de ochtendfiles van Honolulu. Ochtendfiles in Honolulu? Waar gaat deze wereld naar toe?
Maar ik ga niet zagen hoor. Niet dat het hier niet mooi is, au contraire. Palmen, subtropische helderblauwe wateren, vakantiesfeer, no worries. En genieten doen we ook, wees gerust. Maar ik moest het toch even zeggen.

Even een kort verslagje van onze ervaringen tot nu toe...
Stop 1: Hawai'i zelve (en dus de laatste twee i's moet je apart uitspreken met een glottal stop ertussen: Hawai-i). Hawai'i betekent Big Island en dat is het dus ook, althans het grootste van de archipel. Tevens het jongste eiland, vers uit de zee gerezen in geologische termen, en dus navenant jeugdig onstuimig. De noordkant van het eiland is al wat bedaard, maar de zuidkant broebelt en bruist dat het geen naam heeft. Hawai'i kan zich met engiszins bange trots bezitter noemen van de meest actieve vulkaan ter wereld, de Kilauea. En als dit nog niet genoeg is, staat hier ook de grootste berg ter wereld, de Mauna Loa. Eat this, Mt Everest! Voor jullie beginnen tegen te spreken (waar ik niet goed tegen kan), de berg wordt gemeten vanaf de zeebodem. De precieze hoogte ken ik niet, maar het volume van de berg wordt geschat op 75.000 km3, en dat is niet weinig. Maar goed, die Kilauea, daar is het ons om te doen. We hadden het plan opgevat, sportief als we zijn, om een hikeje te doen over de caldera naar de actieve krater. Helaas! Computer said no! Of eigenlijk, de rangers said no. En gelijk hebben ze: de krater is de laatste maanden dermate actief dat het hele gebied vergeven is van de giftige gassen (waterstofchloride en vieze dingen met veel zwavel in, allee kortom niet echt de gezonde zeelucht die we verwachtten). Gelukkig zijn er veel alternative wandelingskes die men kan doen, zoals de Kilauea Iki (de kleine Kilauea), of een 6 uur durende wandeltocht naar de Napau krater met als beloning zicht op de andere actieve krater in de regio, de Po'o'u'u (en nee ik verzin deze namen niet). Leergierig als we zijn, hebben we ondertussen ook bijgeleerd over de soorten lava die er zijn: je hebt pahoehoe lava (lijkt op grote versteende paardevijgen, makkelijk om over te lopen) en a'a lava (kwaadaardige broertje van eerstgenoemde, bestaande uit scherpe scherven). Niet moeilijk te raden op welke soort we het liefst wandelden zeker? Heel bizar om te wandelen over grond die jonger is dan jezelf (en NEE ik ben niet ZO oud).
Nog even melden dat Jim tijdens de wandeling zijn zonnebril heeft laten liggen op het eindpunt, dat gezien heeft toen we al een half uur op de terugweg waren en dan in een sprintje - door stekelige begroeiing - zijn Prada-precious gaan ophalen is. Vanitas vanitatis, omnia est vanitas... ;)
Leuk detail tijdens de wandelingen in dit Nationaal Park: je komt regelmatig stukken highway tegen die opgegeven zijn toen de lava ze overstroomde in voorbije jaren. Licht surrealistisch...
's Avonds hebben we een dappere poging ondernomen om de beroemde lavastromen te zien, maar dat was een beetje e schete in een netzak zoals we dat in Bredene zeggen. We stonden wreed ver van de stroom, en de stroom zelve was eigenlijk maar een euhm beekje. Dus met de verrekijker kon je een paar gloeiende brokjes zien en that's it...De gloeiende krater van Kilauea daarentegen dat was wel waaw. De opstijgende rook gloeit rood van de magma eronder, beetje creepy eigenlijk zelfs.
Ik merk dat deze post al beetje lang begint te worden. Een van de komende dagen meer, onder meer over mijn Close Encounter of the Turtle Kind. Spannend he! Stay tuned for more!
Mahalo en tot de volgende keer!
Frank