donderdag 29 maart 2007

Een weekje later

We zijn veilig en wel thuisgeraakt (dankjewel Air France en Thalys)
Onze Frodo is ook terug van vakantie, gezond en gelukkig (én met een extra vetlaagje ;)) (dankjewel mams en paps)
Ons huis is wat verder opgeknapt (dankjewel schoonouders)
Onze foto's (2000+) zijn goed gelukt (dankjewel Canon)
Ik heb een mooie reis achter de rug (dankjewel Jim)

En jullie bedankt voor de reacties op deze blog!

Groeten,
Frank

ps. foto's op webshots volgen eerstdaags!

zaterdag 24 maart 2007

Stuck in Buenos Aires

We hebben verduveld geen geluk met de vliegtuigen op deze reis.
Volgens plan zaten we nu al boven Brazilie op weg naar Charles De Gaulle, maar Air France heeft er anders over beslist. Jawel, vertraging en nog geen klein beetje ook...
Onze vlucht van 18u is alstublieft uitgesteld tot 6u morgenvroeg. De reden: de vlucht uit Parijs is woensdag te laat toegekomen, en de "crew had niet voldoende tijd om uit te rusten". Aaarrggghhh. Can you ******* believe this!?
Resultaat van dit alles: 1 nacht in het Sheraton (megaluxe, dat wel), pick-up om 2u30 (gruwel) en dan nog een nacht in Parijs, want we hebben geen Thalys meer naar Brussel die dag. Dus, if ALL goes well, zijn we zondagmiddag in Gent. Mijn zengehalte wordt stevig op de proef gesteld (maar houdt alsnog stand).

Maar goed, niet alles is kommer en kwel uiteraard. Zeker niet in Buenos Aires, die scone stede (of was dat een andere stad? ;))
Deze miljoenenstad kan vlotjes de vergelijking met Parijs, Londen of New York doorstaan. Groot, druk, hectisch verkeer, van luxueus en hip tot straatarm en bedelend.
En er is uiteraard...de tango. Ontstaan in de bordelen van de arbeiderswijk La Boca heeft deze passionele dans eerst Europa en dan de rest van de wereld veroverd. Hier in BA houdt men de traditie stevig overeind. Tangoshows (de ene al beter dan de andere) zijn overal te bekijken.
Wij hebben de show van El Viejo Almacen bezocht, een van de betere volgens de gids. Dinner and pickup inclusive, makkelijk. Dinner was ok, maar niet super, maar de dans was subliem.
Jammer dat ze de - euhm - scope van de show willen verbreden, want halverwege de show was er een optreden van het soort Indiaanse panfluitisten dat je bij ons in de Veldstraat ook wel eens kunt zien, met poncho en al. De menigte was laaiend enthousiast (toegegeven, de muziek die ze produceerden was kwaliteit), maar wij keken toch even fronsend naar elkaar. Een beetje out-of-place in een tangoshow... Maar goed, toch een leuke avond gehad.

Voila, straks probeer ik nog een hazeslaapje voor de pick-up van half drie. Zucht ;)
Duimen dat alles nu vlotjes gaat!
Groeten uit het Sheraton in BA
Frank

dinsdag 20 maart 2007

Nog een stap...

En we vallen van de rand van de wereld. Welkom in Ushuaia, meest zuidelijke stad van de wereld. Hierbij vergeten we gemakshalve Puerto Williams in Chili die aan de overkant van het Beagle kanaal ligt. Ha, denken de Ushuaianen, onze stad is tenminste een stad en geen dorp met ijzeren barakken. Voila.
Ja ja, je moet van goeden huize zijn om deze stad zijn status te ontnemen. We gunnen het ze, ondanks de hypercommercie die hier heerst...
Los van dit alles, Ushuaia ligt in een dramatische setting: aan de rand van het winderige Beagle-kanaal en aan de voet van een bergketen (met wat verse sneeuw ondertussen).
Winderig, dat hebben we aan den lijve ondervonden: een tocht op een zeilboot bij een strakke wind van 80 km/u. Leutig, maar soaking wet, tot op de onderbroek toe (en dat met een waterdichte regenbroek aan).
Vandaag een wandeling langs het Beagle-kanaal en door bossen in Parque Nacional Tierra Del Fuego (Vuurland dus). Modderig, maar de vuile schoenen en broek waard.
Tja, hier in Ushuaia meren ook de boten aan die vertrekken naar Antarctica, met namen als Polar Pioneer en enkele boten met onontcijferbaar Russische namen. Het is maar 1000 km vanaf hier, een mens kan daar niet voor sukkelen.
Ja, je voelt ons al aankomen. Wie weet wagen we ons in de komende jaren nog een stapje zuidelijker?
Morgen nog een boottripje en dan een avondvlucht met onze favoriete airline naar Buenos Aires. En tegen dan is het bijna tijd om de Grote Oversteek te maken he.

Hasta Luego!
Frank

maandag 19 maart 2007

Do the Double U

In de Torres Del Paine heb je twee keuzes. je doet de "Double U" (de W dus) of je doet "The Circuit". The Circuit of El Circuito is voor de coole gasten en geeft je permissie om te stoefen: een week tijd, 90 km in de benen en terrein om U tegen te zeggen (sneeuwstormen, modder tot over de knieen bvb). Het andere scenario is eenvoudiger: 76 km op 5 dagen met overnachting in de refugio´s, meer op onze maat gesneden dus ;)
En man man wat een tocht...
De Torres zelf rijzen als drie granieten torens uit een meer en domineren het landschap.
Het vergt een helse klim en knie-vernielende afdaling op en van de rotsen om ze van dicht te zien, maar dat is het helemaal waard.
Groene valleien, ijzige gletsjers, azuurblauwe meren en rijzige bergen met ronkende namen zoals Los Cuernos (de Horens) of Paine Grande maken het plaatje volledig.
En dat allemaal onder een (grotendeels) stralende zon. De eerste en laatste dag speelde de zon wat kat en muis, maar op dag twee en drie was ze onaantastbaar. De sunscreen Vichy factor 50 kwam goed van pas :)

In de refugio´s leuke contacten gelegd, onder andere met enkele Engelse wetenschappers, die net terug waren uit Antarctica. De ene deed ijsboringen, de andere hield zich bezig met "tidal animals". Nog eens met hen gecheckt, jawel: Global Warming is "very likely", maw een feit dus.

Nu zijn we op het meest zuidelijke punt van onze reis aanbeland, Ushuaia in Tierra Del Fuego, de stad die heel erg prat gaat op zijn status van meest zuidelijke stad van de wereld. Het weer is hier zoals je het je voorstelt: winderig, regenachtig en FRIS!
De komende dagen blijven we hier in de buurt: excursie op Beagle Channel, wandeling in Tierra Del Fuego National Park. Maar meer daarover in een volgende blopgpost.

Hasta luego!
Frank

zondag 11 maart 2007

Een tsunami van ijs

Een tsunami van ijs, abrupt eindigend in een muur van 50 meter hoog, 5 km breed. Dat is de Perito Moreno gletsjer. Absoluut adembenemend en alleen al hiervoor zou je de lange reis zuidwaarts ondernemen. Man man man wat een spektakel. We hebben - sorry als dit wat blase klinkt - al heel wat gezien op onze reizen, maar dit is van een klasse apart.
Het is er compleet stil, en af en toe klinkt een onheilspellend gekraak wanneer de gletsjer zich weer nestelt op zijn bedding. Groots spektakel wanneer huizenhoge brokken ijs afkraken en zich met donderend geweld in het meer storten. Kippevelmomenten, echt waar.
En we hebben ze op foto (wat dacht je dan ;))
Het weer zat ons niet mee gisterenmorgen. Grijze hemel, druilerige regen... Tja, dit is dan ook Patagonie, take it or leave it. Gelukkig, tegen de middag een stevige opklaring en we mochten El Glaciar zien in al zijn glorie. Van het diepste blauw tot het helste wit...

Dit is nu onze laatste dag in El Calafate. Morgen rijden we door naar Puerto Natales, en beginnen we aan onze vijfdaagse hike in Parque Nacional Torres Del Paine.
We zijn er nu ook in geslaagd om de rest van onze reis bij elkaar te puzzelen, wat niet eenvoudig is. Een extra vlucht met Aerolineas (ja, sleeping with the enemy, I know) naar Ushuaia, een andere vlucht dagje uitgesteld, alles zou nu netjes moeten passen.

Groeten en tot binnenkort (even geduld, geen internet in de Torres ;))
Frank

vrijdag 9 maart 2007

Today is I-Hate-Aerolineas-Argentinas Day

We are not amused!
Stonden we braafjes om 6u30 op, checken we in om 7u op Trelew Airport, om de vlucht van 8u15 te nemen... Niet dus, geen vlucht te bekennen tot 10u30 toen we te horen kregen dat onze vlucht geannuleerd was.
Zomaar. Blijven we speciaal langer om een vliegtuig te kunnen nemen (woensdag was er geen), dan lappen ze ons dit.
Dus vanaf nu is deze dag I-Hate-Aerolineas-Argentinas dag.
Later kregen we te horen dat door het slechte weer het - behoorlijk grote - vliegtuig dat uit Buenos Aires komt niet veilig kon landen op de kleine landingsbaan van Trelew. Duh! Dat zou dan willen zeggen dat in 50% van de gevallen deze vlucht geannuleerd wordt?
Proper.... Leg dan geen vlucht in he...
Nu, na de initiele woede en de daaropvolgende teleurstelling besloten we de bus te nemen van 15 uur naar Rio Gallegos plus de bus van 5 uur naar El Calafate. 20 uur bus voor de boeg...
De bus zelf vertrok ook al met 2 uur vertraging (oh ergernis), maar ok, nu zijn we goed en wel in El Calafate. Voor morgen hebben we een excursie naar de Perito Moreno gletsjer geboekt.
Inshallah met goed weer, maar het weerbericht spreekt ons tegen. We zien wel.

Groeten van twee ondertussen niet meer humeurige reizigers :)

woensdag 7 maart 2007

Vuelve Al Sur

Vuelve Al Sur...Terugkeer naar het Zuiden.
De titel van een schitterend tangonummer, en voor mij de realiteit.
Tien jaar geleden was ik hier al, aan de Atlantische kust, weliswaar in ander gezelschap en in een ander seizoen. Toen was het hier winter en koud, nu nazomer, maar met zomerse temperaturen (25 graden).

De stad Puerto Madryn is in die tien jaar flink aangekomen, jammer genoeg niet altijd op een esthetisch verantwoorde manier. Hoewel de stad opgeknapt is, en er moderner uitziet, zijn aan de kust de typische littekens bijgekomen die we zelf maar al te goed kennen van onze eigen volgebouwde kust. Gelukkig nog niet in de mate van pakweg een Blankenberge, maar toch...

Nu, waarom zijn we hier, en waarom was ik hier 10 jaar geleden ook? De attractie van de streek is Peninsula Valdes, een schiereiland zo groot als Vlaanderen, met een schitterend scala aan zeezoogdieren en aanverwanten: walvissen, orka´s, zeeleeuwen, zeeolifanten, pinguins tot guanaco´s, gordeldieren en struisvogelachtigen toe.

Walvissen zijn er evenwel nu niet, het is het seizoen niet, die heb ik de vorige keer gezien tijdens de winter. Orka´s zijn er wel, op een bepaalde plaats (Punta Norte), waar ze een uniek jaagpatroon volgen. Ze gooien zich op het strand vanuit de kolkende branding in de hoop een zeeleeuwenpup te verschalken. We hoopten dit ook te mogen meemaken, maar de ranger wist te vertellen dat de orka´s zich al enkele dagen niet vertoond hadden. Niks aan te doen, als we per se orka´s willen zien dan moeten we maar naar Sea World gaan.
De andere dieren waren er wel: zeeleeuwen in groten getale, zeeolifanten en pinguins eerder schaars. Vanuit het dorpje Puerto Piramides zijn we dan nog enkele zeeleeuwenkolonies gaan bekijken met een zodiac. Op die manier kom je dichter bij de dieren dan op land.

Onze gids Mary vertelde ons nog volgend verhaal:
door de economische groei zijn veel mensen in de streek komen wonen. Meer mensen betekent meer afval. Meer afval betekent meer voedsel voor de meeuwen, die sterk in getal toegenomen zijn. Deze meeuwen hebben ook de gewoonte om stukken dode huid van walvissen af te pikken (een soort van peeling eigenlijk), allemaal zeer onschuldig en nuttig. Maar je kunt je voorstellen, als veel meeuwen een stuk van de peeling willen meepikken dan schiet er niet veel dode huid meer over. Levende huid en vetlaag, dat wel. En ja, je raadt het al, een bepaalde groep meeuwen heeft de smaak van de vetlaag ontdekt en valt de walvissen nu lastig door diepe gaten in hun huid te pikken. De enige manier waarop de walvis dit kan vermijden is door te duiken. Nu moet je weten dat de walvissen die hier in de buurt rondzwemmen bijna allemaal zogende moeders met een kalf zijn. Veel energie gaat dus verloren aan het ontwijken van de meeuwen en dat zorgt voor problemen tijdens het zogen. Een groep wetenschappers onderzoekt nu hoe groot de populatie meeuwen is die dat gedrag vertoont, met de bedoeling om deze groep te elimineren.
Of hoe de mens weer eens zijn omgeving aantast...

Sinds gisteren zitten we in Trelew, de grootste stad van de provincie Chubut, omdat we morgen een vliegtuig nemen naar El Calafate. Er is geen rechtstreekse busverbinding en de afstand is vermoeiend groot. Vliegen is de beste optie.

Hier in Trelew is niet bijster veel te doen. Gisteren zijn we nog even naar het Welshe dorpje Gaiman geweest om van een Welsh afternoon tea (calorieboost) te genieten. We hebben hetzelfde teehuis gekozen als 10 jaar geleden. De charmante dame die het toen runde (Marta Rees) is blijkbaar vorig jaar overleden, haar kleindochter runt de zaak nu.

En, om de schaarste aan pinguins op Peninsula Valdes goed te maken is er een veel betere optie: Punta Tombo, de grootste pinguinkolonie op het continent, met een half miljoen bewoners, een echte pinguinmetropool. Onder leiding van de gids mag je tussen de pinguins wandelen, die zich niet veel aantrekken van de bezoekende aliens.

Ziezo, we zijn weer up to date.
Morgenvroeg dus een grote sprong zuidwaarts, naar de Glaciar Perito Moreno, een van de mooiste gletsjers ter wereld naar men zegt.
Keep you posted. Hasta luego!

zaterdag 3 maart 2007

Vulkanen, Allerheiligenmeren en aankomst in Klein Zwitserland

O o ik zit achter met dit hele bloggedoe.
Goed, ik ga het kort houden want ik heb net de cocktail a la casa achterovergekapt in ons hotel in Bariloche en ik voel het wel een beetje.
Ik was bij de pinguinos gebleven he? Juist.
De dag erop gingen we onze vulkaan even van nabij inspecteren. Of het schuune van verre was maar verre van schuune. Niet dus. Alhoewel, kleine schoonheidsfoutjes komen uiteindelijk toch aan het licht. Een kraterpuistje, de hellingen toch niet helemaal symmetrisch...Ach, het ding kan er ook niks aan doen. We hebben de vulkaan eer betoond door onze wandeling aan zijn basis, van Petrohue hotel aan de oever van Lago Todos Los Santos (mooie naam!) naar Paso Desolacion (ook mooie naam!) . En dat onder een blakende zon.
De dag erop keerden we terug naar dezelfde plaats, maar met een ander doel. Cruce De Los Lagos!, of het oversteken van de meren.
Jawel, in plaats van een saaie busreis naar Argentinie, kun je afwisselend met boot en bus de Andeaanse meren oversteken tot in Bariloche. Veel volk (grotendeels 65+ en Amerikaans van nationaliteit), en overgeorganiseerde tourguides. Mooie tocht, helaas onder een grotendeels grijze hemel. Onderweg uiteraard wat mensen leren kennen: Virginia, een Amerikaanse flower power lady op leeftijd die in de jaren 70 nog in Oostende gewoond heeft (of all places), en Ian, Ozzie-bloke onderweg van Londen naar Australie. We hebben hem uitgenodigd voor de Gentse feesten ;)
Nu zijn we in Bariloche, Argentinie, en eigenlijk al klaar om terug te vertrekken.
Bariloche is een kopie van een Zwitserse bergstad, met Sint-Bernardhonden en chalets, kaasfondue en al wat er bij hoort. De schitterende ligging incluis.
De eerste dag hier hebben we het Ciruito Chico afgefietst, onder een stralende zon, maar met een strakke tegenwind. 60 km op zijn Tom Boontjes, helling op en neer. Zadel- en spierpijn als resultaat, maar wel mooie tocht. Gisteren een wandeling van 18 km in Parque Nacional Los Arrayanes, een bosrijk gebied aan de noordkant van het meer. Aan lichaamsbeweging ontbreekt het ons niet, dat is zeker.
Goed, er staan mensen te dringen om deze pc te bemachtigen dus ik ga afsluiten. Meer vanuit Puerto Madryn aan de Atlantische kust...

Hasta luego!
Frank